Deep Solo - Oczy tej małej

Oczy tej małej, dwa błękity, a skóra biaława jak alabaster
Włosy tej małej, warkoczyki
Usta wydatne jak czerwony flamaster
Na ciele rozsiane piegi rumienne
I włoski niczym przebiśniegi wiosenne
Pochłoniał ją całkiem internet
Przy nim spędzała noce bezsenne
Delikatnie serce kradł
Wciągał za rączkę, powolutku w śmierć
W zimne palce miłość kładł
Odddawał ciepło bitów przez sieć
Megabajty wierszy lały przez LTE do niej serotoninę
Nicki, awatary osób, fotki tutaj zastępują sierot rodzinę
Matka nie miała czasu
Krytykowała ciągle, zazdrosna o piękno
Ojca nie było w domu
Jak był to pił, na wszystko machał ręką
Siora dawno wyszła za mąż i pojechała zarabiać na zmywak
Babcia zmarła, bratnia dusza
Ciągle obecna, chociaż nieżywa
Oczy tej małej, jak dwa błękity
W monitor płakały emotikony
Serce naiwne, nie do obrony
Bo wiedział, co pisać, demon wcielony
Po drugiej stronie, w brudnych majtkach
Siedział wieprz opluty i topił ją w bajkach
Chłonęła jak niezapisana kartka
Ten wylewany tusz z duszy czarnej jak jezioro Bajkał


Namawiał najpierw na wysyłanie zdjęć
Potem wysyłała, gdy miał chęć
Mówił że rozumie jej problemy
Więc powierzała tajemnice mu, gdy czuła się jak śmieć
Robił za nią zadania domowe z matmy
Wybitny taktyk, rozbawiał do łez
Zawsze adekwatny, wstrętny praktyk
Udawał, że to zabawa, gdy nakłaniał na seks
Widział i nie grzmiał Bóg w swoim niebie
Jak odpisywała mu czasem nieśmiało
Zaczarowana zakazanym owocem przytakiwała
A niebo milczało
Niebo milczało
Choć na jego balkonie od tej podłości zdychały gołębie
Gdy hańbił niewinność, deptał dzieciństwo
Które opierało się mu nadaremnie
Namówił na spotkanie
Szykował się do tego od miesięcy, więc prawie oszalał
Podekscytowany, lód whiskey zalał
By napady strachu upić w pysk nalał
Cicho nucił kocham ciebie jak Irlandię
Szorował się do bólu nerwowo i nieporadnie
Lustro zaparowało, bo czuło wstręt,
Kiedy golił zarost maszynką Gilette
Gdy odpalał Golfa
Czesał włosy i natrętnie gładził flanelówkę
Oblizywał niedomyte zęby
I chuchnął w dłoń zanim łyknął miętówkę
Ona stała pod Piotrem i Pawłem
A święci akurat mieli inne zmartwienia
Otworzył drzwi i wsiadła do środka
Odjechała bezpowrotnie do krainy cienia
Karmazynowy przypływ za morzem zalał podłością krainę czarów
Nibylandia za drzwiami Narnii
Jednej nocy tu uwiędła od widzianych koszmarów
Pękła noc, po drugiej stronie lustra została na zawsze
A dusza się stłukła
Gdy wysadzał ją przy drodze, zabrał oczy tej małej
Z samochodu wysiadła kukła