DDT - Я получил эту роль

Nas sumienie gryzie. Ja sumieniu temu nie rad.
Ta nikczemna ciężkość w piersi rozbija miłość.
A dopóki siedzimy i cierpimy, marudząc u zatrzaśniętych wrót.
Zadają nam ciosy czym popadnie, w brew albo w oko.

Ci sprytniejsi po prostu dawno zlekceważyli to wszystko,
Wzniósłszy szybko miękki świat na przyrodzonych ich ciału kościach.
Już tylko śmieją się z nas, pogrążonych w głupich pasjach.
Ich dawno nie obchodzi cokolwiek, twoje i moje.

Ref.
Ja dostałem taką rolę, wylosowałem szczęśliwy bilet.

Zapytujemy ojców, lecz od kazań nie robi się lżej.
Nie zbierzesz i częściowej odpowiedzi z ich zużytych fraz.
Ich trudnej młodości było daleko do rzeczy -
Tych, które przepełniły do samego końca nas.

I kiedy tak chce nam się głośno i długo krzyczeć
Cały ogromny nasz ród błaga o milczenie.
I często nie wierząc w zużytych już bogów,
Synowie przepijają zdobycze wzorowych ojców.

W tym zgiełku zdarza się całkowicie samotna noc,
Pełzną myśli o trzecim końcu, i nie da się już spać.
Ale następnego dnia przynosimy to, co nie przeczy,
I cichutko wypełzając z pościeli, ustępuje wojna.

Efemeryczne szczęście napełniło miodem eter.
Chwalimy radość wielkiego trudu, niepojętego dla naszych zmysłów.
Chwalimy radość zwycięstw, przy najmniejszej okazji święta,
I już lepiej nie myśleć, co jutro nastanie po nich.

Niewrażliwe marzenia, żegnają się jedno za drugim,
Odlatują, na wieczność opuszczając jeszcze jednego.
On leży i gnije, coś żółtego wylewa się z ust.
To po prostu nieużyta ślina.

Błogość ciało poczuło, lecz nie trwało to długo.
On przekroczył niewidzialnie granicę, za którą wszystko się urywa.
I w zastygłych oczach, obróconych ku początkom dróg,
Utrwalił się i pozostał na wieki nienarodzony krzyk.