Czesław Niemens - Te miłostki, te tęsknoty

Te miłostki, te tęsknoty
Niczym ten na wietrze motyl.
Chociaż niosą nam zgryzoty,
To kochamy je.
Bez nich życie sensu nie ma
I to wielki jest dylemat.
Choć wokoło wielka ściema,
One są jak sen.

Te tęsknoty, te miłostki,
W serce jak nadzieja wrosły,
Mają wady i słabostki
I gorącą krew.
Z nimi zawsze nam po drodze,
Wczoraj, dzisiaj, jutro, co dzień,
Nawet iść na jednej nodze
Z nimi łatwiej jest.

Te miłostki, te tęsknoty
Na wysokie, długie loty,
Na pogodę i kłopoty,
Wymarzony lek.
Dają kopa tak jak koka,
Cenne jak saudyjska ropa,
Święte jak kościelne wota,
Zdrowe niczym tlen.

Te tęsknoty, te miłostki,
Lubię je jak z dżemem pączki,
Jak spaghetti i pierożki,
Lub z tonikiem dżin.
Bez nich życia ja nie widzę,
Gonić ich ja się nie wstydzę
I choć jestem krótkowidzem,
Szukał będę ich.