Wojnar - Wspomnienie z Głębi Lasu

W mojej bezkresnej pamięci odkrywam obrazy
Z zamierzchłej przeszłości
Ze smutkiem w oczach wspominam czasy
Kiedy zabrano nam naszą ziemię
Spalono nam wioski, wybito rodziny
Pozostał popiół i głuche wspomnienie
Lecz mimo tego przetrwał nasz duch
I trwać będzie wiecznie jak ciche pragnienie...
Nazwano nas kiedyś pogańskim narodem
Lecz dumę czerpiemy z tego nadania
Strącono głowy u stóp naszych bogów
Lecz nowe się wzniosły silniejsze i dumne
Swaroży ogień płonie w mym sercu
Jakoby światło jedynej nadzieji
Oczyma swymi niczym pochodnią
Kieruje mnie naprzód za głosem kniei...

O wilku ciemny z ciemnego lasu!
Wyjdź, proszę wyjdź i ukaż się w dzień!
Tyś jest zwierzęciem zaklętym na wieki
Dla ciebie królestwem jest tylko cień
Nie kąsaj ludzi gdyż my twymi braćmi
Mądrości pełen i gniewnej krwi
Wzburzonej niczym gorąca lawa
Otwórz przed nami spełnienia drzwi...
Jak wilk usłyszał tak spełnił życzenie
Człowiek i zwierzę jednością się stali
Dopóki zdrajców wśród siebie nie mieli
Dopóty w harmoni, wspólnocię żyli...