Taylor Swift - So long, London

Zobaczyłam w wyobraźni kolorwe światełka we mgle
Zachowałam spokój i dźwigałam ciężar rozszczepienia
Przyciągałam go z powrotem za każdym razem, gdy się oddalał

Mój kręgosłup pękł od niesienia nas pod górę
Przemoczona do suchej nitki, zmęczone kości przeszedł dreszcz
Przestałam próbować go rozbawić, przestałam próbować wpajać mu bezpieczeństwo

Zastanawiam się, jak dużo smutku myślałeś, że mam, że mam w sobie?
O, co za tragedia
Żegnaj Londynie
Znajdziesz kogoś..

Nie zgodziłam się na to, żebyś mnie wykluczył
Sfinansowałam klub, o którym ona słyszała same dobre rzeczy
Zostawiłam wszystko, co znałam, a ty zostawiłeś mnie w domu na Heath

Przestałam udzielać resuscytację, przecież to nie ma sensu
Dusza odeszła, nigdy już nie powróci
I jestem wściekła, że pozwoliłeś mi oddać ci całą tę młodość za darmo

Przez tak długo, Londynie
Szwy się rozeszły
Dwa groby, jedna broń
Znajdę kogoś..

I mówisz, że opuściłam statek, ale ja tonęłam razem z nim
Moje białe zaciśnięte dłonie mocno trzymały się twojego cichego żalu
A moi przyjaciele mówili, że to nie jest normalne żeby bać się
każdego dnia o romans, o każdy oddech jak o najrzadsze powietrze,
Kiedy nie jesteś pewna, czy on chce tu być

Zastanawiam się, jak dużo smutku myślałeś, że mam, że mam w sobie?
Ile tragedii?
Ile wytrzymam, zanim wybuchnę?
Zanim będę musiała odejść i być wolna?

Przysięgałeś, że mnie kochasz, ale gdzie były wskazówki?
Umarłam na ołtarzu, czekając na dowód,
Poświęciłeś nas bogom swoich najsmutniejszych dni

A ja dopiero odzyskuję kolory na twarzy
I jestem po prostu wściekła jak diabli, bo tak kochałam to miejsce

Tak długo, Londynie
Dobrze nam szło
Chwila ciepłego słońca
Ale nie jestem tą jedyną

Żegnaj, Londynie
Szwy się rozeszły
Dwa groby, jedna broń
Znajdziesz kogoś..