SID - 2 Dome no Kanojo

Dźwięk dzwonów zaczątku
Rozbrzmiewa w tej srebrzystej bieli
W miarę możliwości
Powstrzymają one zbędne orgie
Despotyczne umiłowanie,
Które zaczęło narastać niekontrolowanie
Przysięgałem, pozostać tobie wiernym

Lecz wraz z upływem czasu ciemność drzemiąca głęboko w tobie, przebudziła się - pozostawiając na tobie swe piętno
Od świtu aż po zmierzch - przesiadywaliśmy razem,
Chciałbym móc choć na chwilę wrócić do tych miłych chwil nie tylko wspomnieniami

Pozwól mi spojrzeć na siebie raz jeszcze
Me uczucia w stosunku do ciebie nigdy nie zagasły,
Wciąż żarzą się niczym płomyk nadziei

Wiedząc o twej zawiści, pysze i obłudności,
Me uczucia do ciebie pozostaną niezmienne
Lecz cóż to zmieni, oddalasz się ode mnie, podobnie jak nasze usta - już nigdy się nie spotkają

Teraz, kiedy nie posiadam już zupełnie nic,
Wszystkie twe kłamstwa ujrzały światło dzienne
Pomimo narastającego bólu w mym sercu
Staram się pocieszyć cię, mówiąc Ci iż będzie lepiej

Wyprzedzając koincydencje, które spadły niczym grom z jasnego nieba
Dotarliśmy do sytuacji, z której nie ma drogi ucieczki - pozostawiając za sobą ślady w śniegu, w alejce tętniącej życiem, staram się nie spuścić cię z oczu

Nigdy nie pozwolę Ci odejść

Dźwięk dzwonów zaczątku
Rozbrzmiewa w tej srebrzystej bieli
W miarę możliwości
Powstrzymają one zbędne orgie
Despotyczne umiłowanie,
Które zaczęło narastać niekontrolowanie
Wraz z chwilą, w której przysięgaliśmy sobie;
Iż już na zawsze będziemy razem