Radogost - Idę Wśród Gwiazd

Idę wśród gwiazd
— i snów mych trybularzem
zimne stęgłe płanety
rozżarzam w ognia kościoły.
Słowiki nucą radośnie,
by umrzeć w marzeń wiośnie
ze swą kochanką wśród kwiatów
błądzić na przełęczy światów.

Płomień wybucha, szaleje
— nad uczuć krwawym ołtarzem,
w tryumfującej pieśni
konają z harfą anioły.
Ja Cię powiodę, mój młody
witeziu na lepsze — na krwawsze gody:

Twój okręt wśród mgieł i zawiei
w kraj zórz popłynie Medei
[Idę wśród gwiazd]
a tam w głębinach jej oczy
zapomnisz, że krew dziatek broczy.
[Idę wśród gwiazd]

Z morza wyłowim barweny tęczową śmierć Heliosa
wam oddam bogów niebiosa mnie zamek martwej Gehenny.

Precz widma! zostawcie króla na jego pustyni
sam jestem — w mroku się kłębią złe oczy Erynij

ktoś ze mną czuwa
ha, z gór się osuwa
czarny lodozwał
sumienie!