Paweł Wójcik - Szalik

I znów wiersz kolejny
I znowu o niczym
Po co pisać wiersze
Wszak nic się nie zmieni

Może to jest tak
Jak z paleniem zniczy
Jakoś trzeba ulżyć
Wyrzutom sumienia

Jarzy się czerwieniom
Papierosa ognik
Jeśli mam pretensje
To tylko do siebie

Chowam wiersz potworek
Do kieszeni spodni
A pretensje o to
Że nadal nic nie wiem

Nawe nie znam jutra
Nie mówiąc co dalej
Z Panem Bogiem układ
Raczej nie najlepszy

Jedyne co dobre
To od córci szalik
W sercu i na półce
Dwa tomiki wierszy

Rano wmuszam w siebie
Choćby kromkę chleba
Tak każe rozsądek
Przed spotkaniem z dniem

Ile dnie przede mną
A Tyle ile trzeba
To jedno co wiem

Ile dni i nocy
Łatwo się pomylić
Ważne jakie będą
Ilość bez znaczenia

Coraz częściej palę
Znicze tym co byli
Jakoś trzeba ulżyć
Wyrzutom sumienia

Pobielałe światy
Bliskie i w oddali
Sypnął dziś nad ranem
Śnieg w tym roku pierwszy
Zimy się nie boję
Mam od córci szalik

I gorące serce
Pewnie od tych wierszy
Zimy się nie boje
Mam od córci szalik
I gorące serce