Patrick the Pan - Pn-pt, 10-18

Strefy parkingowe, smog, osiedla pożerają nas
Tam, gdzie ten blok stoi, kiedyś był mój cały świat
I kiedyś też czułem więcej, zanikł gruczoł, ten od łez
Smaki moich wzruszeń przeterminowały się

Cztery twarze temu wierzyłem tylko we wzrost
Kiedyś miałem Boga, mówię dziś na niego los
Odgradzamy wszystko, odcinamy co się da
Tam, gdzie jest ta pustka, kiedyś byłem ty i ja

Tam, gdzie pracuję ludzie płacą za fikcję
Kiedyś abstrakcja, dzisiaj atrakcja
Czuję, że kończy mi się powoli zdrowie
Kończy się cierpliwość, znajomi i czas

Bo coraz rzadziej się sobie zdarzamy
8 godzin śmierci, by w nocy można było chociaż troszkę żyć
Kończy się cierpliwość, znajomi i czas
Kończy się cierpliwość, znajomi i czas
Kończy się cierpliwość, znajomi i czas