Nagual - Zgliszcza

„You must be ready to burn yourself in your own flame. How would you become new, if you have not first become ashes?”

zagłada
zagłada
co już znam niech płonie
wszechobecny ogień
jak sen porywa
mnie w inny wymiar
nieskalany ludzkością
nieskuty przeszłością
w nieskończoną przestrzeń
odmętów mej duszy
w zgliszcza

zatruwana możność
w eonach, gdzie wolność
zakuta w kajdany
a człowiek zesłany
w labirynt pomieszczeń
gdy ponad nim przestrzeń
bezgranicznej wiedzy
świadomej kreacji mocy

zamykam powieki
by zgasić te mrowia
ludzkość i jej ścieki
w nich gnije harmonia

jak płaczące wierzby patrzę
na chciwą rzeczywistość
na porządkowany świat
ruinami naszych lat

wokół mnie rośnie
pożoga wyrzeczeń

płonę w wewnętrznym ogniu
by zrodzić się na nowo
by wyjść z szeregu ludzkości
co jak bydło pcha się krocząc
na rzeź

zagłada

przez lasy trwogi
legiony mogił
te wszystkie drogi
prowadzą do śmierci
do zatracenia
do braku znaczenia
do zaspokojenia
chwili w horyzoncie zdarzeń

„chciałbym was zabić
i nie potrafię
nie potrafię
wyrzekam się was
na zawsze
może jestem wyklęty, ale wolny
wolny”

oczy jak otchłań
jak przepaść dziecięcych snów
jak nostalgia nocna
w cieniu, jak nów
codzienną jesienią
marzenia więdną
jak liście uschłe
zgliszcza świata na wietrze