Maria Koterbska - To niby takie proste

Siedzisz codziennie, punkt dwunasta
W modnej kawiarni w centrum miasta
Myślisz, że łatwo wejść do środka
Żeby po roku znów cię spotkać

Mylisz się, miły, mylisz się raczej
Ja cię tak szybko nie zobaczę
Chociaż mi tęskno, chociaż źle
Choć cię zobaczyć chcę

To niby takie proste otworzyć sobie drzwi
Jeszcze dziś, nie zwlekać
I usiąść przy stoliku, gdzie zawsze siedzisz ty
Usiąść tam i czekać

Ty przyjdziesz tak jak dawniej, "dzień dobry" powiesz mi
A gdy cię zobaczę
I noce nieprzespane, i smutek wielu dni
Jednak ci przebaczę

Znów powrócą te przykre, ukradkowe spotkania
Twoje dobre "dzień dobry" i te złe pożegnania
W kawiarenkach i parkach, jak złodzieje tajemnic
I powroty bez ciebie, twe powroty beze mnie

Więc boję się po prostu otworzyć sobie drzwi
Bo gdy cię zobaczę
Podejdę, podam rękę, uśmiechem poprzez łzy
Przebaczę, przebaczę ci

To niby takie proste otworzyć sobie drzwi
Jeszcze dziś, nie zwlekać
I usiąść przy stoliku, gdzie zawsze siedzisz ty
Usiąść tam i czekać

Ty przyjdziesz tak jak dawniej, "dzień dobry" powiesz mi
A gdy cię zobaczę
I noce nieprzespane, i smutek wielu dni
Jednak ci przebaczę

Znów powrócą te przykre, ukradkowe spotkania
Twoje dobre "dzień dobry" i te złe pożegnania
W kawiarenkach i parkach, jak złodzieje tajemnic
I powroty bez ciebie, twe powroty beze mnie

Więc boję się po prostu otworzyć sobie drzwi
Bo gdy cię zobaczę
Podejdę, podam rękę, uśmiechem poprzez łzy
Przebaczę, przebaczę ci