Magdalena Nazaretanka - Ballada o szczęściu

Był sobie raz zielony las, a w lesie sejm burzliwy,
Bo zwierząt chór prowadził spór, co znaczy być szczęśliwym,
Bo zwierząt chór prowadził spór, co znaczy być szczęśliwym.

Więc bury miś, kudłaty miś, pomedytował krótko:
Szczęśliwym być to miodek pić i mieć porządne futro,
Szczęśliwym być to miodek pić i mieć porządne futro.

Pracować wciąż i piąć się wzwyż - orzekła mała mrówka,
A ślimak rzekł: mieć własny dom z garażem i ogródkiem,
A ślimak rzekł: mieć własny dom z garażem i ogródkiem.

A polny wiatr, obieżyświat, przyleciał z końca świata:
Szczęśliwym być to znaczy żyć, nie robić nic i latać!
Szczęśliwym być to znaczy żyć, nie robić nic i latać!

Zasępił się posępny sęp i rzecze zasępiony:
A czy ja wiem? szczęśliwszy ten, kto ma silniejsze szpony!
A czy ja wiem? szczęśliwszy ten, kto ma silniejsze szpony!

Przyleciał kos i zabrał głos i rzekł, niewiele myśląc:
Szczęśliwym być to z losu drwić i gwizdać na to wszystko!
Szczęśliwym być to z losu drwić i gwizdać na to wszystko!

Aż nagle ktoś na pomysł wpadł, wśród sporów i dociekań:
A może by, a może tak, zapytać też człowieka?
A może by, a może tak, zapytać też człowieka?

I właśnie tu - aż mówić wstyd - skończyła się ballada,
Bo człowiek siadł, w zadumę wpadł i nic nie odpowiada,
Bo człowiek siadł, w zadumę wpadł i nic nie odpowiada.