Kabaret Tey - Zdrada z dziennikiem

Dała Mu..., Albo nie..., D...
Dała mu czystą białą koszulę,
W kieszeń wepchnęła kawałek ciasta,
Pospiesz się Stary dodała czule,
Spójrz na zegarek już 19.

W drzwiach Ona Jemu ścisnęła ręce,
On ważne zdanie rzucił przez schody,
Wrócę jak zwykle tuż po 20,
Po "Sporcie" i po mapie "Pogody".

Ledwie się za Nim zamknęła furtka,
A już fatygant ust jej dotykał,
I szeptał czule: Moja malutka,
Mamy czas aż do końca "Dziennika".

I dla pewności, żeby mieć spokój,
Końca dziennika by nie przeoczyć,
To On ją kochał cokolwiek z boku,
By mogła w ekran wlepić swe oczy.

Tam na ekranie mąż Jej: prezenter,
Z kimś bardzo ważnym toczył rozmowy,
A Oni w łóżku w pościeli zmiętej,
profanowali serwis krajowy.

Aż nagle z hukiem drzwi się otwarły,
W drzwiach mąż: prezenter stanął jak zjawa,
Mam Cię niewierna! Krzyknął pobladły,
Teraz nie wyprzesz się tego draba.

Won z mego domu z tym głupim ryłem!
Won z mego serca gdy nie masz wstydu!
Wcześniej wróciłem, bo załatwiłem,
By "Dziennik" poszedł z magnetowidu.

Wracając wcześniej mąż złamał słowo,
I taki z tego morał wynika,
Żeby z rezerwą przyjmować to co,
Mówi wieczorem spiker "Dziennika".