Janusz Gniatkowski - Błękitny kwiat

Pamiętam tamten spacer do dziś jeszcze,
gdy pierwsze kwiaty wiosny kwitły w krąg.
Mówiłaś miłe słowa drżącym szeptem,
gdy brałem kwiatek z Twoich drobnych rąk.

Błękitny mały kwiat
o dziwnej mocy,
błękitny mały kwiat
jak Twoje oczy.
Pod niebem srebrnym od gwiazd
przyrzekłaś, miła,
że żadna siła
już nie rozdzieli nas.
Łagodny, ciepły wiatr
nagle nas objął
i poniósł w inny świat
z wiosenną drzew melodią.

Już dzisiaj rok bez Ciebie minął trzeci,
bo w różne strony rzucił nas zły los.
Stęskniony chciałbym wybiec Ci naprzeciw,
w Twe oczy spojrzeć, Twój usłyszeć głos.

Błękitny mały kwiat,
droga pamiątka,
to echo tamtych lat,
lat naszych spotkań.
Choć smutne skryły Cię dni,
choć przyszła jesień,
wspomnienia niesie
kwiat, który dałaś mi.
Znów widzę oczy Twe,
znów śmiech Twój dzwoni
i tulę się
do Twoich dziewczęcych dłoni.

Znów widzę oczy Twe,
znów śmiech Twój dzwoni
i tulę się
do Twoich dziewczęcych dłoni.

I chociaż może nigdy nie powrócisz,
z nadzieją jednak łatwiej jest mi żyć.