Jan Trebunia-Tutka - Góry w sercu

Gōry w môjim sercu, z gōr tyk rzeka płyniē,
dziynki niyj siē ôzprzestrzynio zỳciē na dôliniē.
I, jak holny, myśli môjē siē zanōsom,
ô ôpiyke i wytrwałōś Ôpatrznōści prosom.

A kiedy jezek som, tō zazwycoj przechōdzom mie drysce
i prośbe mom, byk mōg ôfiarōwać cô jesce.
Niek wiara w nos cỳni wiyncyj, niz Bōg siē spôdziywo,
a cynny czas, mōg pôświyńcić tym, ftôrym trzeba.

//Ôddajē Ci Bôze, cô Twôje, a sỳćkō jest Twôjē
i chôć niewielē rôzumiym, tō jednō wiym,
że zỳciē jest jak nagłe mrugniyńciē pôwiyk,
ôbecnōść światła przỳwraco nom ciyń.//x2

Chmury som nade mnom, nad chmurami mrōz,
gdy zapadniē ciymnōść, chmur nie widać juz.
Chôcioz mrōz przeniko, miyjsce mo i cas,
a za chmurom gwiozda zniko i swōj traci blask.

A kiedy jezek som, tô zazwycoj przechōdzom mie drysce,
kie pômyśle, jak braknie chmur, dziynki ftôrym jesce
płyniē w nos rzeka, ftôro casēm przỳbiyro,
alē tō, co mom, tō nadzieja, bez ftôryj nic ni ma.

//Ôddajē Ci Bôze, cô Twôje, a sỳćkō jest Twôjē
i chôć niewielē rôzumiym, tō jednō wiym,
że zỳciē jest jak nagłe mrugniyńciē pôwiyk,
ôbecnōść światła przỳwraco nom ciyń...//