Jacek Kaczmarski - Powódź

Domy z ludzi wypłukane
Drzew korzenie w niebo sterczą
Zaczepił się o most zerwany
Trup psa ze sparszywiałą sierścią
Ale wszystko jest jak trzeba
Pejzaż jak umyty stół
Pod czerwoną szmatą nieba -
Muł

Chór ponurych rybaków w nim kroczy
Wyławiają ogłuszone ryby
Niosą kosze wytrzeszczonych oczu
Nie wierzących, że to nie na niby
A tu wszystko jest jak trzeba
Pejzaż jak umyty stół
Pod czerwoną szmatą nieba -
Muł

Ktoś ten muł w bród przejść się stara
Jakby muł mógł być czegoś bramą
Po co trud ten i skąd ta wiara
Teraz wszędzie jest już tak samo
Teraz wszędzie jest jak trzeba
Pejzaż jak umyty stół
Pod czerwoną szmatą nieba -
Muł

I unoszą się nad nim ptaki
Kto tam mówi, że każdy tu więźniem
Wolny lot - komu zbrzydły robaki
Ale kto usiądzie - ugrzęźnie!
Tutaj wszędzie jest jak trzeba
Pejzaż jak umyty stół
Pod czerwoną szmatą nieba -
Muł

Wieją wiatry, schnie muł na kamień
Po szczelinach kiełkuje coś znowu
Ale z ziemi się nie wyłamie
Nim wyrośnie - znów przyjdzie powódź
Zmyje wszystko w bełkot i w chlupot
W pejzaż jak umyty blat
A tymczasem pod ciężką skorupą
- Świat.