Insomnium - The Day It All Came Down

Od teraz nie ma już uśmiechu

Obrzydliwe głosy witają mnie w samotności
Wdzięczne dźwięki z jej ust teraz ustały
Ta zima jest tu by przegonić wszystkie nadzieje
A marzenia ulegają koszmarom i chłodnemu powietrzu

Teraz osamotniona jest moja droga, ścieżka wybrukowana z przykrych myśli
Poczucie piękna zniknęło z tego serca
Przez zamknięte drzwi nikt nie mówi, za zakratowanymi oknami nie żyją żadne dusze
Ziemia pod moimi stopami kruszy się, gdy idę...

Ona była moim słońcem, ale teraz to światło zniknęło
Noc skupia się wokół mnie, prowadzi na manowce
Lśniący obraz zburzony, wspomnienie jego zanikania
Odeszło, lecz udręki i hańba prześladują mnie w zaćmieniach.

Czy powinienem być zadowolony z wspomnień swego życia?
Cholera wie, czym moglibyśmy się stać?
To już bez znaczenia, kiedy wszystko odwróciło się pod wpływem czasu
I przeszłość jest pogrzebana w zamieciach wirującego śniegu

Biała powłoka pokrywająca wszystko odeszła...

I od teraz nie ma już nadziei....

Ona była moim słońcem, ale teraz to światło zniknęło
Noc skupia się wokół mnie, prowadzi na manowce
Lśniący obraz zburzony, wspomnienie jego zanikania
Odeszło, lecz udręki i wstyd prześladują mnie w zaćmieniach.

Więc niech będzie, zatracenie jest moim domem,
Od dnia, w którym to wszystko nadeszło