Goliniak - Zaginiony Chłopak

Patrzę przez okno, toczy się ogromna wojna
Ja patrzyłem w ich twarze, wracali z wielkiego pola
Szli środkiem ulicy, niejeden z nich krwawił
Na mundurach krew, w pogotowiu do walki
Niejeden dał się zabić, by przyjaciela nie zostawić
Ona przedziera się przez tłum maszerującego wojska
Zatrzymuje żołnierza, pyta gdzie jest jej chłopak
Nie wiedziała jeszcze, że on tam na polu został
Żołnierz nie wiedział co powiedzieć, wachliwym głosem odparł:
Widziałem go ostatnio na czubku wieżowca
Jak krzyczał do nieba, że ją tak bardzo kocha
Potem wszystko lunęło, uderzyła bomba
Wszędzie kurz i pył, nadciągała armia wroga
Kulki latały jak kamyki, weszliśmy pod ostrzał
Przedarliśmy się przez front, ale on tam został
Nikt nie wiedział gdzie on jest, każdy się ratował
Ona zapłakana, żołnierz tuli ją w swych ramionach
Pomyślał sobie w myślach: Bóg za niego życie oddał
On miał dla kogo żyć, lecz się chłopak zmarnował
Co się dzieje na świecie, człowieka zabija wojna
Wojsko poszło dalej, została tylko ona
Ktoś podszedł do tej dziewczyny, mówi: zacznij od nowa
Łatwo tobie powiedzieć, ja go mocno kocham

Pobiegła do domu, czegoś szuka w książkach
Otwiera się strona i wyjmuje zdjęcie stare
On ma mundur na sobie, wyglądał poważnie
Łzy płynęły po policzku, dzisiaj na pewno nie zaśnie
Bierze pióro w dłoń i odwraca fotografię
Pisze jak go kocha mocno, list na pożegnanie
Wkłada zdjęcie do książki, położyła ją na szafkę
Wybiegła szybko z domu, zalewając się płaczem
Poszła na przystanek, może jeszcze wróci
Zalewała się płaczem, pociąg kolejny już ruszył
Kilka dni, kilka nocy, on oznak życia nie daje
Dłużej już nie mogła ??
Skoczyła na tory, śmierć na miejscu bracie
Toczyła się wojna, wszystko musiało być malowane

Ktoś tam był na torach - krzyknął przez okno pasażer
Każdy ucieka, się ratuje, konduktor jedzie dalej
Pociąg już odjechał, po czym wróg wprowadza armię
Minęło kilka lat, nadciągnęło nasze wojsko
Krzyki jęki, ktoś umiera, prosi o pomoc lub został zabity
To był droga ??? pewien dziadek
On miał mundur na sobie
Był już generałem, to była jego odsiecz
To był właśnie ten chłopak co kiedyś zginął na wojnie
Próbuje ją odnaleźć, myślał tak przytomnie
Wiedział gdzie ona mieszkała, ten dom był opuszczony
Dechami zabite drzwi, do tego domu wchodzi
Tam nikogo nie było tylko same pajęczyny
Zobaczył książkę na półce, do ręki ją chwycił
Otworzyła się strona, a zdjęcie zobaczył ten chłopak
Który na nim był młody i nie brakowało mu urody
Łza spływała mu po twarzy, fotografie przyłożył
Przeczytał jej słowa, które dla niego napisała
Rzucił wszystko na ziemię, ponoć się spieszała
On wyszedł na ulicę, wyjął pistolet z pokrowca
Krzyknął na całe miasteczko jak ją mocno kochał
Po czym przystawił broń do skroni, strzał w efekcie po ??
Drzwi były otwarte, a na podłodze książka
Tam leżała fotografia, jak wyglądał ten chłopak
Na odwrocie zakończenie: nie zapomnę, kocham