Galileo Galilei - Climber

Wspinaliśmy się na naszą górę
I zanikał więcej niż tylko czas
Ale, kiedy raz dowiedzieliśmy się o wolności, zechcemy latać
I zauważyć to ogarniające uczucie

Czujemy, jakbyśmy mogli osiągnąć je w każdej chwili – świeci tym jaśniej, im bardziej się zbliżymy
Rozpościerając się przed naszymi oczami: widok przeznaczony tylko dla nas!

Moje płuca mogą wciąż oddychać
Tak długo, ile zajmie, by wstać i zejść na dół;
Nawet, kiedy wreszcie dotrę, powiem „Jeszcze raz!”
Po prostu będę dalej dążył na szczyt!

Zapominając o wszelkich wątpliwościach i wkraczając na nią
Niepowstrzymanie lecimy prosto przed siebie-
Ku tej chwili schwytanej w nasze dłonie
Kiedy niespokojnie zanurkowały w powietrze! Ta chwila...

To uczucie buduje każde sto stawianych przez nas kroków, tak szybkich, jak to możliwe;
Próbujemy powstrzymać je od wygaśnięcia... od rozpadnięcia się...
Jeśli staniemy się świadomi siebie, stracimy naszą zdolność do latania
I to ogarniające uczucie uwięźnie w środku

Wpatrywaliśmy się w słońce, które było o wiele za jasne
Jego wzrastająca intensywność: widok przeznaczony tylko dla nas!

Moje płuca mogą wciąż oddychać
Tak długo, ile zajmie, by dosięgnąć nieba;
Stając naprzeciw wschodu słońca, powiem „Jeszcze raz!”
Po prostu będę dalej dążył na szczyt!

Nawet, jeśli wstrzymam swój postęp, wciąż będę maszerował w miejscu
Czekając na szansę, by polecieć prosto w to miejsce
Wyciągając moje pożądliwe koniuszki palców
Aż otrą się o tę chwilę! Ta chwila...

Teraz musimy być alpinistami!

Daj mi tę chwilę!
Daj mi tę chwilę!
Daj mi te chwilę!
Zanim moje oczy
Się otworzą
Daj mi
Taką chwilę
Która
Otworzy moje oczy!