Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Deathspell Omega
Popularne teksty
Deathspell Omega - The Repellent Scars of Abandon and Election
The Repellent Scars of Abandon and Election
Tekst dodał(a): Zły wujek
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): Veldrin
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): wavru
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
The feeling of destroying the capacity for inward peace, an insane dance
with the angels of innocence admist thorns and in frenzy, the warmth of
a divine blessing, a daringness which prevailed over any imaginable fear
hovering on the brink of a voluntary act of contrition, but soon all pales
besides the cry this shattering truth wrests from all fellow men, there is
more to it than suffering and sounds of suffering, it is a process that only
the extinction of a divine sould could terminate. The eye can outstare neither
the sun, nor death... if I sought God it was in delirium and in the delight of
temptation.
The idea of Salvation comes, I believe, from the one whom suffering breaks
apart. He who masters it, on the contrary, needs to be broken, to proceed
on the path towards the rupture.
Nothing of what man can know, to this end, could be evaded without
degradation, without sin, - is it no burden to bear the repellent scars of
abandon, of election? - it leaves but a state of supplication and deserted
expanses, an absorption into despair. The existence of things cannot enclose
the death which it brings to me; the existence is itself projected into my
death, and it is my death which encloses it. Am I deranged? Over and above
quietism! Nurtured by the multitude of man's misfortunes, a thousand halos
like torches in the night of the spirit, a thousand traps, pitfalls of brimstone
and the empty sky, prostrated face against the earth in frantic laughter...
I was beyond withstanding my own ignominy. I invoked it and blessed it.
I progressed even further into vileness and degradation. Am I resurging,
intact, out of infamy?
with the angels of innocence admist thorns and in frenzy, the warmth of
a divine blessing, a daringness which prevailed over any imaginable fear
hovering on the brink of a voluntary act of contrition, but soon all pales
besides the cry this shattering truth wrests from all fellow men, there is
more to it than suffering and sounds of suffering, it is a process that only
the extinction of a divine sould could terminate. The eye can outstare neither
the sun, nor death... if I sought God it was in delirium and in the delight of
temptation.
The idea of Salvation comes, I believe, from the one whom suffering breaks
apart. He who masters it, on the contrary, needs to be broken, to proceed
on the path towards the rupture.
Nothing of what man can know, to this end, could be evaded without
degradation, without sin, - is it no burden to bear the repellent scars of
abandon, of election? - it leaves but a state of supplication and deserted
expanses, an absorption into despair. The existence of things cannot enclose
the death which it brings to me; the existence is itself projected into my
death, and it is my death which encloses it. Am I deranged? Over and above
quietism! Nurtured by the multitude of man's misfortunes, a thousand halos
like torches in the night of the spirit, a thousand traps, pitfalls of brimstone
and the empty sky, prostrated face against the earth in frantic laughter...
I was beyond withstanding my own ignominy. I invoked it and blessed it.
I progressed even further into vileness and degradation. Am I resurging,
intact, out of infamy?
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieWrażenie rujnowania wypracowanego wewnętrznego spokoju, umiejętności obłąkańczego tańca
Z aniołami niewinności, wśród cierni i w szaleństwie, zagarnięcia ciepła boskiego błogosławieństwa, śmiałości przewyższającej każdy wyobrażalny lęk,
Który unosi się na krawędzi dobrowolnego aktu skruchy, lecz po chwili
Zupełnie blaknie...
Wszystko - oprócz szlochu wszystkich bliźnich, wyprutej z nich druzgocącej prawdy, że więcej jest niż
Tylko cierpienie i tonacje cierpienia, że masz do czynienia
Z procesem, który zakończy jedynie
Unicestwienie boskiego ducha. Oko
Nie wypatrzy
Ni słońca, ni śmierci... Jeśli poszukiwałbym Boga, byłoby To w delirium
I w smakowitości pokusy.
Jak sądzę, koncepcja Zbawienia pochodzi od tego, którego złamało cierpienie.
Opanowawszy ją – podobny jemu,
wręcz przeciwnie, potrzebuje być zrozpaczony, aby podążać
Ścieżką w kierunku rozerwania.
Żadna z rzeczy, jakie może poznać człowiek - w końcu, czy da się ją obejść bez
Poniżenia, bez grzeszenia - czy nie istnieje brzemię odstręczających blizn
Porzucenia i wyniesienia? Pozostaje błaganie i bezmiar pustki, pochłonięcie przez rozpacz. Istnienie rzeczy
Nie może odgrodzić
Śmierci, którą mi niesie; Istnienie samo w sobie
narzuciło się śmierci
I to jest moja śmierć, która je ogranicza. Czy jestem obłąkany?
Ponad
Kwietyzm! Wypielęgnowane przez mnogość człowieczych nieszczęść, tysiące aureol,
Niczym pochodnie podczas nocy ducha, tysiące pułapek, potrzasków piekła
I pustego raju, w obłąkańczym śmiechu padły twarzą do ziemi...
Nie do wytrzymania była moja hańba. Odesłałem ją
I pobłogosławiłem.
A nawet bardziej zanurzyłem się w nikczemność i upodlenie. Czyżbym kompletnie się odrodził,
W pełni chwały?
Z aniołami niewinności, wśród cierni i w szaleństwie, zagarnięcia ciepła boskiego błogosławieństwa, śmiałości przewyższającej każdy wyobrażalny lęk,
Który unosi się na krawędzi dobrowolnego aktu skruchy, lecz po chwili
Zupełnie blaknie...
Wszystko - oprócz szlochu wszystkich bliźnich, wyprutej z nich druzgocącej prawdy, że więcej jest niż
Tylko cierpienie i tonacje cierpienia, że masz do czynienia
Z procesem, który zakończy jedynie
Unicestwienie boskiego ducha. Oko
Nie wypatrzy
Ni słońca, ni śmierci... Jeśli poszukiwałbym Boga, byłoby To w delirium
I w smakowitości pokusy.
Jak sądzę, koncepcja Zbawienia pochodzi od tego, którego złamało cierpienie.
Opanowawszy ją – podobny jemu,
wręcz przeciwnie, potrzebuje być zrozpaczony, aby podążać
Ścieżką w kierunku rozerwania.
Żadna z rzeczy, jakie może poznać człowiek - w końcu, czy da się ją obejść bez
Poniżenia, bez grzeszenia - czy nie istnieje brzemię odstręczających blizn
Porzucenia i wyniesienia? Pozostaje błaganie i bezmiar pustki, pochłonięcie przez rozpacz. Istnienie rzeczy
Nie może odgrodzić
Śmierci, którą mi niesie; Istnienie samo w sobie
narzuciło się śmierci
I to jest moja śmierć, która je ogranicza. Czy jestem obłąkany?
Ponad
Kwietyzm! Wypielęgnowane przez mnogość człowieczych nieszczęść, tysiące aureol,
Niczym pochodnie podczas nocy ducha, tysiące pułapek, potrzasków piekła
I pustego raju, w obłąkańczym śmiechu padły twarzą do ziemi...
Nie do wytrzymania była moja hańba. Odesłałem ją
I pobłogosławiłem.
A nawet bardziej zanurzyłem się w nikczemność i upodlenie. Czyżbym kompletnie się odrodził,
W pełni chwały?
Historia edycji tłumaczenia
| Autor: |
(brak) Edytuj metrykę |
|---|
Komentarze (0):