Dead Kennedys - Night Of The Living Rednecks

Gitara Raya się zepsuła. Nie, nie zagramy Rawhide, nie zagramy niczego.
Zagramy motyw z serialu Dinah Shore.
Kto chce być Dinah Shore? Czyim alter ego jest Dinah Shore?
Och, tym razem jego pięści nie uniosły się tak szybko. Ziewanie... ziewanie... ziewanie.
Załóż te słuchawki, czas na be-bop.

Chcę opowiedzieć historię o moim ostatnim pobycie w Portland.
Poprzedniego wieczoru graliśmy na Long Goodbye.
Szedłem po ulicy około 10:30 w nocy.
Wiele osób kładzie się tu spać o 10:30 w nocy.
I cóż, szedłem sobie, gdy nagle podjechały te osiłki w tym jasnoniebieskim pickupie. Miał światła KC, opony od traktora, wszystko oprócz CB. To był samochód Hot Wheels naturalnej wielkości dla jakiegoś głupiego, bogatego dzieciaka.
Cóż, podjechali do mnie i wykrzykiwali to, co zwykle wykrzykują głupie, bogate dzieciaki: „Hej, pedałku” i ochlapali mnie wodą.
Więc stałem tam myśląc, co za banda skurwysynów i podniosłem kamień.
Teraz czekałem, przeszedłem mniej więcej przecznicę do miejsca, w którym znajduje się Kentucky Fried Chicken na Burnside,
i oczywiście oni znowu podjechali. Powiedzieli: "Hej, pedałku, gdzie jest najbliższy McDonald's?" Powiedziałem: „Nie wiem”, a oni znowu mnie ochlapali.
Więc rzuciłem kamieniem i zrobiłem niezłe wgniecenie w ich gigantycznym samochodzie Hot Wheels.
Zatrzymali się z piskiem opon na parkingu przed jakimś domem towarowym,
którego nazwy nie pamiętam, znajduje się na końcu ulicy od Freda Meyera,
wyszli ze swoimi pałkami i pobiegli za mną, krzycząc: „Zabijemy cię, ty cholerny pedale, zabijemy cię, ty skurwysynu."
Wszedłem więc do budki telefonicznej przy Kentucky Fried Chicken na Burnside,
wyprostowałem nogi w ten sposób, żeby nie mogli otworzyć drzwi do budki telefonicznej. Zaczęli więc okładać budkę telefoniczną, tłukąc ją pałką, krzycząc: „Zabijemy cię, skurwysynu, zabijemy cię, ty cholerny pedale”. Po prostu na nich spojrzałem.
W tym czasie zebrał się tłum,
a te dzieciaki stały w pobliżu i powiedziały:
„Och, spójrz na niego, on jest szalony.” Pomyślałem, a-ha, oto moje wyjście.
Wrzasnąłem na nich: „Zabierzcie mnie natychmiast do szpitala psychiatrycznego. Chcę, żeby mnie odesłano.
Proszę, odstawcie mnie, dalej, wezwijcie gliny i odstawcie mnie. Proszę, odeślijcie mnie teraz.”
Oni odpowiedzieli: „W porządku, pedałku, dzwonimy na policję”. Więc wezwali policję.
Wychodzi gliniarz, a ja idę, mój zbawicielu, jestem z dala od tych osiłków.
Otwiera drzwi, „Wynocha stąd, ty”,
rzuca mnie na samochód, przeszukuje mnie, wpycha na tył.
Potem przechodzi do osiłków: „A więc, co się tutaj stało? Wygląda na to, że będziemy musieli zabrać go do więzienia, ale najpierw musimy mieć pełną historię”
Więc osiłkowie, którzy mieli asa w dołku, asa in the hole Zdejmij bas, trochę w dół na basie. Tak, as w dołku mówią: „Cóż, do cholery, skurwysyn wbił się w moją ciężarówkę, ciężarówkę za 5000 dolarów, tak, więc chwyciłem swój kij, wyszedłem i chciałem go zabić. Chcę go zabić. Pozwól mi go zabić, do cholery. Pozwól mi go zabić."
Więc gliniarz zmusił ich do powrotu do domu, odwiózł mnie do domu i skonfiskował ich kij i moją skałę jako kolejny dowód. A ja pomyślałem, więc to jest Oregon, co? Tolerancyjny Oregon?

Ray, skończyłeś już z gitarą? Jeszcze nie skończył.
Więc co jeszcze chcesz usłyszeć, skończyły mi się historie.
To także prawdziwa historia. Zapytaj Bruce'a Loose'a.