Carach Angren - These Fields Are Lurking (Seven Pairs of Demon Eyes)

Tam leżał; nawiedzony, złapany, bity, torturowany, powieszony i zjedzony. Obciążony przeszłością tych siedmiu zjaw.

"Gdzie ja jestem?" "Czy już umarłem?" Nikt nie odpowiedział.
Obrzucił spojrzeniem okolice miejsca gdzie leżeli.

Jeńcy, jeden po drugim, pozostawiali w nim coraz większe przerażenie.
Teraz tylko siedem pustych słupów strzela w krwistoczerwone niebo.

Ucieka, ale się potyka, próbując pełzać, uciec od makabrycznych scen.
Ze złamanymi kośćmi, zaślepiony i zszokowany nie może zrozumieć co widział.

Mokra ziemia drży i wiatry wojny wyją jak stado wygłodniałych wilków.
"Te pola to zbyt straszny dla mnie widok! Nie mogę tego znieść!"

Te pola skrywa czarny grad co spada niczym popielate ostrza.
Te pola zawierają się by pochować go z zamrożonymi soplami.

On dławi się gorzkim smakiem krwi.
Wlecze się ze złamanymi nogami by uwolnić się od smrodu płonącego życia i płonących flag.

Na łokciach przez błoto wlecze się do przodu!
Dalej! "Muszę uciec z tego szaleństwa! Muszę! Zrobię to!"

Wiatr ustaje i ziemia staje w bezruchu.
Czarna lawina ognistego gradu już nie żądli.
Panie na wysokościach, czy ucieknę z tego piekielnego miejsca?

Trafił tam gdzie wszystko się zaczęło.
Siedem par demonicznych oczu.
Siedem przerażających demonicznych uśmiechów.

Uwięziony w przedziwnym łańcuchu.
Więzy cierpień niekończącej się wojny, tortur, strachu i bólu.

Tak kończy się opowieść o wyrównanych losach.
Proroctwo wojny splecione z krwawych węzłów, które się nie rozwiną.
To złowieszcze nagranie to wszystko, co pozostało:

"Niedziela, trzeci października. Godzina osiemnasta, deszcz..."