Buka x HuczuHucz x Bonson x Bisz - Gorzki Smak Samotności (BraKe Blend)

[Zwrotka 1: Buka]
A miało być tak pięknie,
mogę to wyryć na pętli twym sercem,
przybliżyć mniej więcej mej reminescencji powieści nieczęste.
Więcej. Polej mi klinu, udławimy nieszczęście, tu nie ma winy,
choć przelałem jej czerwień, chodź upijmy się tępym dźwiękiem
dopija się szpecylny, włożyłaś sukienkę w perły, owijasz ją czernią.
Twoja szminka zostawiła puste miejsce na zewnątrz,
w środku moja miła zawsze byłem pełny.
Jak moja miłość do tych wersów, gdy zwątpiłaś, niech ateizm
gdy przydrożne oczy wiedząc , może dotrze i do niebios wierz mi
Zresztą to tylko szepty jej odbija echo.
Nie chcę pamiętać co było, postaw kolejną i niech spłyną
gardłem żale i łzy, w upale szaleństw razem dziś ja i ty
wokół nas fale, tak bardzo w szale i nie mogąc pomóc
tobie tonąc, wiem doskonale ile kosztuje samotność.
wybacz.

[Zwrotka 2: HuczuHucz]
Kolejna zima, słychać miliony tchnień sekundnika
Śnieg przypomina, że miniony dzień w sercu znika
Topi się, nie wywierajmy dzisiaj presji na ciszę
By ktoś prędzej powiedział nam, to co chcemy usłyszeć,
Bo często tak robię, z odwrotnym skutkiem
Ty na to popatrz, to takie ludzkie, bo wiesz, że Cię kocham
A śmierć jest tu metą na pokaz i nie skorzystam z niej
Mając nawet beton na stopach, wiem, że nie jest lekko na blokach
To nihil novi, kogo obchodzi, to co myślisz i robisz
Zostanie po nas tu próżność na powierzchni, trudno
Dziś umarło, choć przynajmniej jutro nie śpi
Nie chodzi o to, czy mnie zdradzisz, czy nie,
Ale czy damy radę sobie z tym poradzić, czy nie
Bo rzeczywistość, nie jest niczym innym niż grą
W której Ty nie jesteś nikim innym niż mną

[Zwrotka 3: Bonson]
Paliłem mosty w imię miłości
Zabiłem coś w nich
Byłem w tym dobry!
Podpalałem stosy
Jakby kłótnie
Ona spała, wiesz
Wciąż mam małej włosy na poduszce i to spala mnie
Papieros nie smakuje już jak pierwszy raz na balkonie
Kiedy cały świat mógł być przeciw nam
Nadal płonę
Ale to już chyba nie ten żar, jak zadzwonię
Usłyszę znowu że mnie nie chcesz znać
I zaleje znów mnie napalm
Ale nie będę już przepraszał
I za ciebie umrzeć, spalać się
Nie chce już, nie wracam
I nie usłyszysz juz jak wołam cię
I nie zobaczysz w lustrze nas
Nie poczujesz nic
Bo ten obok to już nie ja
Ostatni raz pisze, spalam resztę kartek
I nie powiem ci nic więcej
I przed siebie lecę z fartem aż
Słońce spali skrzydła mi
Ząb, za ząb, litr za litr
Gdy mijając cię odwrócę wzrok
Ty patrzysz?

[Zwrotka 4: Bisz]
Rzeczywistość na twym gardle trzyma but jak SS'man,
na języku usycha te kilka słów,
ta jesienna szarość podkreśla dziś Twoje oczy,
znów,
nie pamiętasz czego tak naprawdę chciałeś od swojego życia,
wypełniasz swoje dni,
niby leci, niby leci czas lecz on nie wyleczy ran które zadaje,
pytanie spychasz na drugi plan.
Pytanie które musi i pod którym musisz paść
jak masz żyć wiedząc że nie będziesz żyć drugi raz.
Uginasz się pod ciężarem świadomości, że czas ucieka,
to banał, lecz przeczuwasz prawdę w frazesach.
Pokazał ci los nieraz że ma rację, ten kto wybiera,
okłamać Ciebie zamiast wciąż te same rany otwierać.
Jak Ty ja nie raz chciałem milczeć, jak grób jak Bóg wobec naszych pytań
Co po nas tu? I po co nasz bunt?
Gdy nie do życia nas przybliża to cierpienie lecz do śmierci
i tylko nasze sumienie tu nie śpi, ciiiiii...