Barbara Krafftówna - Ile dziewczyn się marnuje

W związku z nabytym zawodem
Jeździłam trochę po świecie
Od Tatr po Szczecin, panowie
Siedzicie tu i nic nie wiecie

Ile dziewczyn się marnuje, proszę panów
Jakie cechy charakteru są niczyje
Koafiury, makijaże i wymiary
I nie tylko, proszę panów, nie jedynie

Jakie dobra narodowe przepadają
Niewymierne areały nieużytków
Zbyt poważny to dobytek w skali kraju
By was głowa nie bolała od przybytku

Przecież nad życiem społecznym
W naszej wspólnocie plemiennej
Ktoś czuwa, ktoś ostatecznie
Je reguluje codziennie

A tyle dziewczyn się marnuje, proszę panów
Marnotrawstwo sił i środków karygodne
Czyż nie można by odgórnie objąć planem
Tę oddolnie nieobjętą ilość objęć?

Takie skarby narodowe nam niszczeją
Złote serca, kryształowe charaktery
Proszę bardzo, a panowie tu się śmieją
Miast postawić jakiś wniosek w tej materii

Najwyższa pora wzmóc nacisk
I śmielej sięgnąć do rezerw
Poważne środki przeznaczyć
I wachlarz bodźców rozszerzyć

Bo tyle dziewczyn się marnuje, proszę panów
Równouprawnionych współobywatelek
Jeśli panom nie są obce ideały
Czas uświęcić stratę sił tym wdzięcznym celem

Takie dobra narodowe czas roztrwoni
Bo nikt jakoś nie uwzględnia w naszych planach
Że ten problem leży, leży nieruszony
I tak ładnie dziś wygląda, proszę pana