Đorđe Balašević - Priča o Vasi Ladačkom

Czy znacie opowieść o Vasi Ladaczkim?
I ja ją dopiero co usłyszałem...
Pewnego razu przez dni dziewięć nie wychodził z karczmy,
mówią, że był z niego dziwak.

Ojciec jego był drobnym rolnikiem
który karmił głodnych gąb siódemkę...
Matka była blondynką, cichą, delikatną, suchotniczą...
Umarła nieco po trzydziestce.

Mieli parę mórg ziemi,
mały domek na skraju ulicy...
Na stoliku zawsze chleba tylko tyle, ile trzeba,
Ale Vasa chciał wiele więcej...

Pragnął koni czarnych, igrających na łące,
zegarek ze złotym łańcuchem i posiadłości...
Pragnął pól urodzajnych, winnic szlachetnych,
I srokaczy zaprzęgniętych do karety...
Ale nie mógł tego mieć...

Kochał dziewczynę piękną, lecz sierotę,
wziąłby ją, gdyby tylko wiedział:
- Kiedy miłość przychodzi, do bogatej, czy sieroty,
to nie wybiera rozum, ale serce...

Wciąż miał nadzieję, że miłość mu minie,
na zawsze odszedł ze wsi...
Nigdy do nikogo nie pisał,
ożenił się z posażną dziewczyną,
jedyną córką jakiegoś gospodarza...

Dostał konie czarne, igrające na łące,
zegarek ze złotym łańcuchem i posiadłości...
Dostał pola urodzajne, winnice szlachetne,
Srokacze zaprzęgnięte do karety...
Wszystko miał - nie miał niczego...

Rozpił się, nie minęło wiele czasu,
duszę swoją diabłu zaprzedał...
Znali go wszyscy karczmarze, szukał ratunku w kieliszku,
ale nie mógł go znaleźć...

Młody był, mówią, i kiedy umarł,
na środku karczmy, na zawał serca
Opadła mu tylko głowa - ni to drzemie, ni to śpi
i pamiętają jeszcze, co na koniec rzekł:

Nic nie warte konie czarne, igrające na łące,
nic nie warte zegarek i posiadłości...
Nic nie warte pola urodzajne, winnice szlachetne,
Nic nie warte srokacze i karety...

Gdy nie jestem z tą, którą kocham...
Gdy nie jestem z tą, którą kocham...

Gdy nie jestem z tą, którą kocham...
Ech, gdy nie jestem z tą, którą kocham...

Czy znacie opowieść o Vasi Ladaczkim?
I ja ją dopiero co usłyszałem...
Nawet podobni do niego, kiedy wszystko przemyślą,
mówią, że był z niego dziwak.