Jeden z najważniejszych przedstawicieli industrialu, w swojej klasycznej i eksperymentalnej formie. Zespół został założony w 1978 roku w Sydney (Australia) z inicjatywy Graeme Revella, członka personelu jednej z klinik psychiatrycznych.
SPK od początku szokowało, konfrontując słuchacza z okropieństwami tego świata: chorobami psychicznymi, wojną, zbrodnią, pornografią, eksperymentami medycznymi i ogólnie pojętą przemocą. Co najważniejsze przemoc pokazywana przez SPK była naturalna, nie służyła rozrywce, nie miała wzbudzać podniety i adrenaliny, lecz raczej obrzydzenie i strach.
SPK na koncertach doprowadzało widzów do torsji, pokazując jako back-video filmy z sekcji zwłok, czy też filmy hard-porno. Same koncerty były bardzo gwałtowne, często dochodziło do okaleczeń, także wśród widowni, która nigdy nie była bezpieczna.
Taka też jest sama muzyka zespołu, a także szata graficzna ich albumów, zwykle w odcieniach czarno-białych. Na okładce pierwszego albumu przykładowo pokazano trepanację czaszki.
Pierwsze dwa albumy („Information Overload United” 1981 i „Leichenschrei” 1982) zawierają trudną w odbiorze, ponura industrialną muzykę, mocno zabarwioną estetyką noise. Odgłosy przemysłowe, wiertarki, metalowe przedmioty, maksymalnie przesterowane brzienie gitar i syntetyzatorów, chropowaty wokal (jeśli jest) oraz sample z autopsji i filmów pornograficznych wypełniają oba krążki.
Następny („Auto Da Fe” 1983) zlożony z dotychczasowych singli pokazuje nieco przystępniejsze oblicze grupy, można odnazeżć elementy post-punka („Contact”) a nawet synth-popu („Walking On Dead Steps”).

Następny album („Machine Age Voodoo” 1984) pokazał kompletną transformację grupy, która zaczęła grać popularny w tamtym czasie synth-pop. SPK pjawiało się w progrmach telewizyjnych i na listach przebojów. Do łagodnej muzyki nie pasują raczej ambitniejsze teksty. Jednak jak mówił Graem, był to kolejny eksperyment grupy.
Ostatni pełnometrażowy album („Zamia Lehmanni” 1986) nagrany już tylko przez Graema przynosi stonowaną, ambientową muzykę bez wokali, mocno inspirowaną kulturą aborygenów.
SPK wydaje jeszcze płytę kompilacyjną („Gold & Poison” 1987) która zawiera niepublikowane wcześniej utwory, stylistycznie pomiędzy synth-popem, a lekką formą industrialu, oraz pare powtórek z „Zamia Lehmani”. Ukazuje sie jeszcze płyta koncertowa („Oceania” 1987).
SPK niegdy nie ogłosiło końca działalności, jednak grupa pozostaje nieaktywna przez około 20 lat.