Saxon to angielski zespół heavy metalowy, założony w 1976 r. w Barnsley w Południowym Yorkshire. Jako jeden z głównych zespołów wywodzących się z nurtu New Wave of British Heavy Metal posiadają na koncie osiem albumów lat 80-tych, które weszły do zestawienia UK Top 40, w tym cztery do UK Top 10, a dwa z nich do UK Top 5. Zespół posiada dużą ilość singli, które odniosły sukces w UK Singles Chart oraz w Europie i Japonii, tak samo jak w Stanach Zjednoczonych. W latach 80-tych byli jednym z najważniejszych brytyjskich metalowych zespołów. Grupa regularnie koncertuje, a w dorobku ma ponad 15 milionów sprzedanych płyt na całym świecie. Są jednym z najważniejszych metalowych zespołów, wywierając wpływ na późniejsze grupy, m.in. Metallica, Mötley Crüe, Skid Row i Megadeth.

Saxon został uformowany w składzie Peter „Biff” Byford jako wokalista, Paul Quinn i Graham Oliver jako gitarzyści, Steve „Dobby” Dawson na basie oraz John Walker na perkusji. Początkowo nosili nazwę Son of a Bitch. Zespół zmienił nazwę na Saxon krótko po tym, jak Walkera na perkusji zastąpił Pete Gill. Odtąd zaczął wspierać podczas tras koncertowych bardziej znane zespoły jak Motörhead. W 1979 r. zespół podpisał kontrakt z brytyjską wytwórnią Carrere, dowodzoną przez Freddy’ego Cannona, po czym zrealizowali swoje debiutanckie dzieło, zatytułowane Saxon.

W 1980 r. następny krażek, Wheels of Steel został wydany i dotarł do piątego miejsca na brytyjskiej liście. Zawiera dwa wielkie hity grupy, utwór tytułowy oraz jeden z ulubionych utworów publiczności „747 (Strangers in the Night). Album szybko wyniósł zespół na wyżyny popularności, czego dowodem była długa trasa koncertowa po całej Wielkiej Brytanii. 16 sierpnia 1980, Saxon wystąpił na ich pierwszym festiwalu z serii Monsters of Rock, gdzie zebrał pozytywne recenzje, szczególnie od samej publiczności. Występ został nagrany, jednak nie ujrzał światła dziennego do roku 2000. W kwietniu 1980 r. Saxon dał pierwszy, lecz nie ostatni występ w muzycznym programie telewizyjnym Top Of The Pops, w którym zagrał „Wheels of Steel”.

Strong Arm of the Law został wydany rok później i zajął 11 miejsce na brytyjskiej liście. Płyta uważana jest przez wielu fanów za najlepsze dokonanie zespołu, która przyczyniła się do ciągłego narastania popularności. Z płyty pochodzą dwa single: utwór tytułowy oraz „Dallas 1PM”, nawiązujący do śmiertelnego zamachu na prezydenta Stanów Zjednoczonych, Johna F. Kennedy’ego. Wyprzedane koncerty w Wielkiej Brytanii i Europie spowodowały pojawienie się krążka na listach w innych krajach. W międzyczasie zespół osiągnął duży komercyjny sukces w Japonii, gdzie utwór „Motorcycle Man” utrzymywał się na listach przez 6 miesięcy.

Przez niemal cały rok 1981 zespół koncertował na całym świecie, przez co nie miał czasu, by skupić się na nagrywaniu nowego materiału. W końcu zespół zaczął nagrywać w różnych częściach Europy, czego wynikiem był ich czwarty album - Denim and Leather, wydany pod koniec roku i zadedykowany fan clubom zespołu. Krążek do dzisiaj cieszy się dużą popularnością, a tytułowy utwór pozostaje jednym z najlepszych metalowych hymnów. Płyta zawiera również inne wielkie utwory zespołu, takie jak „Princess of the Night”, „Never Surrender” czy „The Bands Played On”, które wszystkie trzy znalazły się w UK Top 20 Hits. Denim and Leather, tak jak jego poprzednik odniósł ogromny sukces ukazując się listach w innych krajach, a w Wielkiej Brytanii osiągnął status złota. W tym okresie zespół stał się niejako liderem sceny New Wave of British Heavy Metal, zostawiając za sobą inne główne zespoły, takie jak Iron Maiden czy Def Leppard.

Jako, że zespół był przeładowany koncertami, promującymi jego nowy album Pete Gill opuścił skład po kontuzji ręki. Saxon szybko znalazło nowego perkusistę, którym został Nigel Glocker, występujący w Toyah, który nauczył się całego setu na trochę ponad dzień przed rozpoczęciem trasy. Glocker występuje w zespole po dzień dzisiejszy.

Serie tras koncertowych w Wielkiej Brytanii oraz wyprzedane koncerty w Europie, jako support Ozzy’ego Osbourne’a wywindowały na sam szczyt zdolności koncertowe zespołu, co zaowocowało koncertowym albumem The Eagle Has Landed, który dotarł do piątego miejsca na brytyjskiej liście w 1982 r. Planowany jako podwójne wydawnictwo koncertowe, ostatecznie zostało wydane przez wytwórnię jako pojedynczy krążek, pomimo protestów członków zespołu. The Eagle Has Landed pozostaje jednym z najjaśniejszych aktów, jeżeli chodzi o koncertowe wydawnictwa z gatunku heavy metal. Saxon w tym samym roku zagrał ponownie na festiwalu Monsters of Rock, stając się tym samym pierwszym zespołem, który wystąpił na tym festiwalu dwukrotnie.

Podczas, gdy ruch NWOBHM powoli upadał, wydana w 1983 r. płyta Power & The Glory, najlepiej sprzedający się aktualnie krążek zespołu utwierdził pozycję Saxon jako najważniejszego metalowego zespołu w Europie. Trasa Power and Glory Tour, była serią koncertów halowych rozpoczętą w Europie, która przyniosła ogromny sukces. Amerykańska odnoga trasy, z supportem w postaci zespołu Accept, również potwierdziła ich niekwestionowaną wysoką pozycję, a ich ostatni krążek sprzedał się w pierwszym tygodniu w ponad 15 tysiącach egzemplarzy w samym Los Angeles. W tym czasie wschodząca scena glam metalowa mogła pokrzyżować plany zespołu w podboju amerykańskiego rynku. Okładkę płyty wyprodukował amerykański reżyser Ridley Scott. Pod koniec 1983 r. zespół rozstał się z wytwórnią Carrere.

Saxon podpisał nowy kontrakt muzyczny z EMI rok później, po czym wypuścił nową płytę pod nowym szyldem, zatytułowaną Crusader. Pomimo tego, że płyta zachowała ciężkie brzmienie zespołu znane z poprzednich płyt, krytycy postrzegali płytę i utwory na niej jako bardziej komercyjne, co wywołało wątpliwości wśród fanów, co do kierunku, jaki obrała grupa. Pomimo tego, tytułowy utwór jest jednym z najbardziej docenionych i uwielbionych przez fanów. Album sprzedał się w ponad dwóch milionach egzemplarzy, a trasa The World Crusade odniosła sukces zarówno w Europie jak i Ameryce. W Stanach Zjednoczonych do zespołu dołączyli Mötley Crüe i Krokus, jako support podczas większości występów, z którymi zespół spędził rok w trasie. W tym czasie zespół był wymieniany do grona headlinerów festiwalu Monsters of Rock w Donington w 1984 r., jednak napięty grafik oraz spory z wytwórnią odsunęły zespół z uczestnictwa w wydarzeniu.

Zespół dalej obierał bardziej komercyjny kierunek działalności. Innocense Is No Excuse wydany w 1985 wywołał podział wśród fanów przez surowe, ostre brzmienie, które przeplatało się z bardziej lekkim, atrakcyjniejszym, dostosowanym na potrzeby dużego rynku amerykańskiego. Album zyskał uznanie w oczach fanów i krytyków dopiero po latach, niż to miało miejsce w raz z pojawieniem się wydawnictwa na rynku. Podczas dużej wyprzedanej trasy koncertowej wspierającej płytę wzrastały napięcia między muzykami, co doprowadziło do zwolnienia na początku 1986 r. basisty Steve’a Dawsona. Przez to Saxon został zmuszony do nagrania następnego krążka, Rock the Nations bez zastępstwa. Z Eltonem Johnem, który gościnnie zagrał na pianinie na drugim utworze i Byfordem, który nagrał partię gitary basowej, album dotarł na listach wyżej, niż się tego spodziewano, odnosząc sukces. Później zespół zatrudnił basistę Paula Johnsona, który wystąpił na późniejszej halowej trasie koncertowej po Europie. Podczas lata 1986 zespół był główną gwiazdą festiwalu w Reading oraz koncertował w Stanach Zjednoczonych.

W 1987 r. zespół zrobił przerwę od koncertowania i nagrywania nowego materiału, co robili od połowy poprzedniej dekady. Wyjątkiem była mała trasa po Stanach i Kanadzie, która była wcześniej zakontraktowana. Na początku roku zespół opuścił Nigel Glocker, zastąpiony przez Nigela Durhama.

Zespołowi ciągle trudno było zwojować list przebojów w Ameryce, a wydana w 1988 r. płyta Destiny nie zmieniła tego stanu rzeczy. Niedługo po tym EMI rozwiązało kontrakt z grupą. W tym samym roku Paul Johnson został zastąpiony przez Nibbsa Cartera. W tym czasie Carter miał 22 lata i mówiło się, że stanowi impuls do rewitalizacji zespołu. Do tego Nigel Glocker postanowił powrócić do składu. W 1989 r. światło dzienne ujrzało kolejne koncertowe wydawnictwo Rock n Roll Gypsies nagrana podczas halowej trasy po Wschodniej Europie w 1988. Rok później zespół grał już nieliczne koncerty stadionowe i halowe w Europie i Ameryce. Bez umowy z wytwórnią przyszłość zespołu była niepewna.

Saxon zdecydował się się wyruszyć na europejską trasę zatytułowaną 10 Years of Denim and Leather co było udanym posunięciem, gdyż pozwoliło przywrócić dawny blask popularności. W 1990 r. zespół podpisał kontrakt z Virgin Records i zaczął pracę nad następnym albumem Sold Ball of Rock, który został wydany rok później i stał się kolejnym sukcesywnym krążkiem w dyskografii grupy. Nowy basista Nibbs Carter współtworzył trzy utwory na płycie. W 1992 r. Saxon podtrzymało pasmo sukcesów wydając Forever Free. Album wyprodukowali Biff Byford i Herwig Ursin. Brytyjska wersja płyty zawierała alternatywną okładkę „kosmicznego marynarza” z gry Warhammer 40,000. „Iron Wheels” został wydany jako singiel. Utwór został zadedykowany i napisany o ojcu Byforda, który pracował jako górnik w Yorkshire.

Podczas roku 1994 zespół nagrał Dogs of War. Graham Oliver opuścił zespół dołączając do oryginalnego basisty Steve’a Dawsona, formując własny zespół na kształt własnego Saxon. Muzycy zastąpili starego gitarzystę Dougiem Scarrattem, długoletnim przyjacielem Nigela Glockera. Saxon nagrał muzyczne wideo na potrzeby Dogs of War. W 1996 została wydana następna płyta koncertowa The Eagle Has Landed Pt. II. Również Saxon nagrał cover utworu Judas Priest „You’ve Got Another Thing Comin’” na potrzeby płyty wydanej w hołdzie dla zespołu - A Tribute to Judas Priest: Legends of Metal.

Saxon wydał album Unleash the Beast, produkcji Kalle Trapp i Saxon w 1997. Rozpoczął trasę Unleash the Beast Tour w maju, grając w Europie. Unleash the Beast dostało się do Top 100 w Szwecji, Niemczech i Szwajcarii. W listopadzie zespół zagrał dwa duże koncerty w Brazylii (Sao Paulo i Santosie) oraz dał gwiazdkowy występ w Belgii. W 1998 r. zespół koncertował po Stanach Zjednoczonych, grając też na Monster of Rock w Brazylii. Po bezwzględnej trasie koncertowej perkusista Nigel Glocker zrobił sobie przerwę by wykurować urazy szyi i barku. Tymczasowo zastąpiono go Fritzem Randow.

We wrześniu 1999 światło dzienne ujrzało Metalhead. Album otrzymał pochwały w Niemczech, gdzie Saxon zagrało na Wacken Open Air Festival, na którym zadomowiła się w następnych latach. Zespół był również główną gwiazdą na pierwszym Bloodstock Festival w Wielkiej Brytanii. W 2001 r. ponownie zagrali na Wacken Festival oraz wydali koncertowe DVD - Saxon Chronicles. W tym samym roku grupa wydała nowy album Killing Ground. W 2002 r. zespół wydał Heavy Metal Thunder, kompilację z utworami z ich najlepszych płyt w nowych aranżacjach.

W 1999 r. pierwotni członkowie grupy, Graham Oliver i Steve Dawson zarejestrowali „Saxon” jako markę. Utrzymywali przy tym, iż mają wyłączne prawa do używania nazwy, próbując w ten sposób uniemożliwić działalność Byforda, oraz wydawców i marketingowców pod tym szyldem. Byford złożył podanie do rejestru znaków towarowych o unieważnienie wniosku byłych muzyków. W 2003 r. sąd przyznał prawa do używania nazwy Byfordowi i obecnym członkom, a Oliver i Dawson zmienili nazwę swojego zespołu na Oliver/Dawson Saxon.

Fritz Randow opuścił zespół w 2004 r. Został zastąpiony przez członka grupy Stratovarius, Jörga Michaela. W 2004 światło dzienne ujrzał szesnasty krążek w dorobku zespołu - Lionheart. Tytył został zainspirowany królem Anglii, Ryszardem Lwie Serce (ang. Richard Lionheart). Do singla wybrano utwór „Beyond the Grave”, do którego zrealizowano klip. Płyta zebrała pozytywne recenzje a tytułowy utwór szybko stał się ulubieńcem fanów. Glocker powrócił do zespołu w 2005. Rok później zespół wydał koncertowy album The Eagle Has Landed - Part 3. Zespół zagrał w 2006 r. na Dubai Desert Rock Festival wraz z Megadeth. Zanim grupa została zaangażowana do zagrania na festiwalu, dubajski departament turystyki oraz marketingowcy cofnęli pozwolenie na występ. Motywem tego ruchu był prawdopodobnie tekst do utworu „Crusader”.

Kolejny album grupy, The Inner Sanctum został wydany w Europie 5 marca 2007 a w Ameryce Północnej 3 kwietnia. Spotkał się z pozytywnymi recenzjami od krytyków, którzy zwiastowali najlepszą płytę zespołu od lat. Grupa rozpoczęła światową trasę koncertową promującą album.

W 2008 r. Saxon wystąpił na Download Festival.

Nowa płyta, Into the Labyrinth ujrzała światło dzienne 12 stycznia 2009. Również zebrała pozytywne recenzje i kontynuowała sukces poprzedniczki. Po raz kolejny zespół był jedną z głównych gwiazd na festiwalu w Wacken. W lutym grupa musiała anulować koncerty w Hiszpanii wraz z Iced Earth z powodu innych zobowiązań terminowych. W 2009 r. zespół wyruszył w brytyjską trasę wraz z Doro a pod koniec roku koncertował samodzielnie. W sierpniu tego roku wystąpił również na festiwalu Sonisphere. We wrześniu ogłosił wydanie Heavy Metal Thunder – The Movie, dokumentalny film o historii działalności zespołu od samych ich początków.

Kontynuując sukces w Wielkiej Brytanii Saxon zagrało na Download Festival w 2010 r., które miało miejsce na Donington Park między 11-13 czerwca. Zespół zagrał cały materiał z płyty Wheels of Steel w 31 rocznicę jego wydania.

Saxon wydał dziewiętnasty studyjny album, Call to Arms, 3 czerwca 2011 r. Zadebiutował na miejscu 6 listy UK Rock Album Charts. Zespół wyruszył w trasę koncertową, która przewidywała występy w Stanach. Podczas Call To Arms Tour zespół ogłosił, iż każdy kto uiści opłatę w wysokości 10 funtów, będzie mógł zobaczyć zespół podczas prób. Pieniądze były przekazywane do fundacji Nordoff Robbins Music Therapy.

W grudniu Byff Byford dołączył do zespołu Metallica, by zaśpiewać „Motorcycle Man”, podczas rocznicowego koncertu amerykańskiego zespołu. Saxon wystąpił jako gość specjalny na koncercie Judas Priest w Hammersmith Apollo 26 maja 2012 r. Zagrał również na Download Festival 2012. 13 lutego 2012 r. zespół ogłosił wydanie CD i DVD zatytułowanego Heavy Metal Thunder - Live: Eagles Over Wacken, z materiałem z występów zespołu podczas Wacken Open Air w latach 2004, 2007 i 2009. W marcu zespół zdobył nagrodę Metal Hammer 2012 Golden God w kategorii Best UK Band.

W październiku 2012 zespół ogłosił wydanie kolejnego album, zatytułowanego Sacrifice, który został wydany 25 lutego 2013 r. W grudniu Heavy Metal Thunder – The Movie został wydany na całym świecie w formacie Blu-ray. W tym samym roku zespół wydał kompilację Unplugged and StrungUp. W 2014 r. wydana została kolejna płyta koncertowa St. George’s Day Sacrifice – Live in Manchester. Zespół w październiku wyruszył na trasę koncertową nazwaną Warriors of the Road.

Obecny skład zespołu:
Biff Byford – wokal (1976 - )
Paul Quinn – gitara (1976 - )
Nigel Glocker – perkusja (1981-1987, 1988-1999, 2005 - )
Nibbs Carter – bas (1988 - )
Douglas Scarratt – gitara (1996 - )

Poprzedni muzycy:
Graham Oliver – gitara (1976 – 1996)
Steve Dawson – bas (1978 – 1986)
John Walker – perkusja (1976 – 1978)
Pete Gill – perkusja (1978 – 1981)
Paul Johnson – bas (1986 – 1988)
Nigel Durham – perkusja (1988)
Fritz Randow – perkusja