Pearl Jam to amerykański zespół grunge’owy, który powstał w 1990 roku w Seattle. W 2017 roku zostali wprowadzeni do Rock and Roll Hall of Fame.

Historia Pearl Jam ma swój początek w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych XX wieku. Wtedy to poznali się gitarzyści Stone Gossard i Mike McCready oraz basista Jeff Ament. O ile znajomość dwóch pierwszych z nich była wówczas dość powierzchowna (McCready prawdopodobnie udzielił jedynie kilku porad Gossardowi dotyczących grania na gitarze) to między Amentem i Gossardem zrodziła się wieloletnia przyjaźń. Wspólnie z Markiem Armem, Stevem Turnerem i Alexem Vincentem założyli w 1984 roku zespół Green River, dziś uznawany za jeden z pierwszych reprezentujących gatunek grunge.

Pod koniec roku 1987 Ament i Gossard zaczęli grać z Andrew Woodem, wówczas wokalistą Malfunkshn. Współpraca układała się na tyle dobrze, że postanowili założyć zespół, przyjął on nazwę Mother Love Bone. Oznaczało to koniec istnienia Green River. W 1989 roku Mother Love Bone podpisało wysoki kontrakt płytowy z wytwórnią PolyGram. Ich debiutancki album Apple ukazał się w roku 1990, sześć miesięcy po tym jak Wood przedawkował heroinę.

Śmierć wokalisty zakończyła działalność Mother Love Bone. Po rozpadzie grupy Ament zagrał kilka koncertów z zespołem Luv Company. Nie było to jednak poważne przedsięwzięcie, a bardziej luźno związana grupa muzyków, której istnienie miało służyć głównie wspólnemu jammowaniu i dobrej zabawie. Gossard zaś odświeżył znajomość z McCreadym. Zaczęli regularnie jammować, a wkrótce przyłączył się do nich również Ament. W tym samym czasie Chris Cornell, wokalista Soundgarden skomponował dwie piosenki jako hołd dla zmarłego Andrew Wooda. O pomoc w ich nagraniu zwrócił się do Amenta, Gossarda, McCready’ego i Matta Camerona (perkusista Soundgarden). Ta współpraca zaowocowała powstaniem albumu Temple of the Dog, którego tytuł (zaczerpnięty z jednego z wersów piosenki Man Of Golden Words Mother Love Bone) był też nazwą zespołu. Równocześnie z pracą nad tym projektem Gossard, Ament, McCready i Cameron nagrali kilka instrumentalnych piosenek, które miały być zalążkiem powstania nowego zespołu. Aby mógł powstać potrzebny był jeszcze wokalista oraz perkusista (Cameron nie chciał rezygnować z grania w Soundgarden). Z propozycją objęcia tej drugiej funkcji zwrócono się do Jacka Ironsa - ten odmówił, lecz otrzymane nagranie demo zespołu przekazał swojemu znajomemu z San Diego, wokaliście Edowi Vedderowi. Vedder dograł partię wokalną do trzech piosenek (Once, Alive, Footsteps), przesłał nagranie do Seattle i został przyjęty jako wokalista. Perkusistą grupy został ostatecznie Dave Krusen. 22 dnia października 1990 roku zespół zagrał swój pierwszy koncert w klubie Off Ramp, w Seattle, pod nazwą Mookie Blaylock. Ten dzień jest uznawany za oficjalną datę powstania zespołu.

Nazwa Mookie Blaylock wzięła się od koszykarza zespołu New Jersey Nets, ale ostatecznie została zmieniona na Pearl Jam. Debiutancki album grupa zatytułowała numerem z jakim grał Blaylock, tj. 10 (Ten).

Ten

Ten - ów pierwszy album - składa się z 11 piosenek, których tematem przewodnim jest śmierć i seryjni mordercy, a także wątki biograficzne Veddera. Piosenka Alive dotyczy chwil, gdy Eddie dowiedział się, że człowiek, którego uważał za ojca jest w rzeczywistości jego ojczymem, zaś prawdziwy ojciec, znany przez Veddera jako „przyjaciel rodziny” zmarł na stwardnienie rozsiane. Piosenka Why Go jest o przyjaciółce Eddiego z okresu nastoletniego, którą po przyłapaniu na paleniu marihuany zamknięto w szpitalu psychiatrycznym. Piosenka Jeremy opowiada historię chłopca, który zastrzelił się na oczach całej klasy. Piosenka Release to słowa skierowane do prawdziwego ojca Eddiego. Piosenki Once, Alive i nieobecna na płycie Footsteps są często interpretowane jako historia seryjnego mordercy (Mamasan trilogy).

Vs. i Vitalogy

Na okres wydania Vs. przypadły kłopoty z Ticketmasterem - firmą organizującą koncerty. Długo trwający proces zespół niestety przegrał, a dodatkową stratą był brak możliwości organizowania wielkich koncertów w czasie trwania postępowania. Kolejna płyta Vitalogy rozpoczyna okres eksperymentów zespołu. Utwory takie jak Bugs, Aye Davanita czy Hey, Foxymophandlemama, That’s Me zrywają z dotychczasową grunge’ową konwencją i stanowią częściowo zapowiedź drogi, którą w przyszłości podąży zespół.

No Code

Wydana w roku 1996 płyta No Code może być traktowana jako przełomowy moment w historii Pearl Jam. Nagrana w całości z nowym perkusistą, Jack’iem Ironsem, jest bardzo różnie odbierana przez fanów. Dynamiczne, agresywne, grunge’owe utwory w rodzaju Habit czy Lukin kontrastują na niej ze spokojnymi, wyciszonymi kompozycjami takimi jak Off He Goes, Present Tense i Who You Are.

Yield

Yield miał być próbą powrotu do „rockowych” korzeni. Nie odniósł on jednak sukcesu na miarę swych poprzedników, czemu jednak nie trudno się dziwić, gdyż nastąpiło niemal zupełne zerwanie z grunge’ową konwencją. Zespół prezentuje się na tej płycie bardzo dojrzale, zarówno w sferze muzycznej jak i lirycznej. Co ciekawe, Pearl Jam wrócił do nagrywania teledysków (zaprzestał tego po Ten) - powstal animowany wideoklip do utworu Do the Evolution, a także koncertowy zapis Brain of J…

Binaural

Trasa koncertowa promująca album Binaural zaowocowała kolekcją płyt z nagraniami z prawie wszystkich koncertów (w tym dwóch z Katowic, z 15 i 16 czerwca 2000r.).

Riot Act

Riot Act - kontynuując tradycję, zawiera kilka ciekawych momentów, m.in. utwór Bu$hleaguer, w którym Vedder krytykuje prezydenta George’a W. Busha, a także Love Boat Captain, nagrany w hołdzie ofiarom tragedii w 2001 r. na festiwalu w Roskilde.

Pearl Jam

W 2006, po 4 latach milczenia, zespół wydał płytę zatytułowaną po prostu Pearl Jam. Przez wiele osób jest ona uznawana za jedną z najlepszych w ich twórczości.

Backspacer

18 września w 2009 roku zespół wydał następny album zatytułowany Backspacer. Tytuł nawiązywał do żółwia, sponsorowanego przez zespół, który startował w swoistych zawodach, których celem było zwrócenie uwagi na niebezpieczeństwa czyhające na podróżujące żółwie olbrzymie. Album obejmuje 11 utworów, a The Fixer jest singlem promującym płytę. Wydanie płyty poprzedziła w sierpniu krótka europejska trasa obejmująca 5 koncertów. Zespół zagrał na tych koncertach kilka piosenek z nadchodzącej płyty, m.in. Got Some, The Fixer, Supersonic.

Lightning Bolt

Wydany w 2013 roku.

Gigaton

Wydany w 2020 roku.