Mylène Farmer, właściwie Mylène Gautier (ur. 12 września 1961 w Pierrefonds w prowincji Quebec, obecnie część Montrealu[1]) - francuska piosenkarka urodzona w Kanadzie, od 1986 roku obecna na francuskiej scenie muzycznej. Jest szeroko ceniona za swoje teledyski oraz widowiskowe koncerty. Sprzedano dotychczas ponad 30 mln kopii jej płyt[2]. Jej pseudonim pochodzi od nazwiska amerykańskiej aktorki Frances Farmer.Jej rodzice, Francuzi, osiedlili się w Kanadzie na przedmieściach Montrealu. Jednak, gdy Mylène miała osiem lat, rodzina zamieszkała ponownie we Francji. Farmer najpierw mieszkała w Ville-d'Avray, a następnie w Chaville. Obecnie dzieli swój czas między Paryżem a Los Angeles.
Piosenki, które śpiewa, to pop, czasem połączony z elementami rocka. Jej twórczość mieści się w tradycji klasycznej piosenki francuskiej, tzw. Variété Française. Jest twórczynią (wraz ze swoimi współpracownikami) znanych przebojów, np. "Desenchantee", które później były śpiewane z sukcesem przez inne wykonawczynie.
Śpiewa charakterystycznie wysokim, zmysłowym głosem, z półszeptami włącznie. Podobno nie korzysta z playbacku podczas koncertów, choć zdarza się jej to w występach dla telewizji. Ma w swoim repertuarze rytmy dyskotekowe, np. "Sans contrefaçon", jak i nastrojowe melodie, np. "Ainsi soit je...". Sama pisze teksty do nich, surrealistyczne skojarzenia dotyczące głównie miłości i śmierci. Sporadycznie także komponuje.
Kompozytorem większości jej piosenek jest Laurent Boutonnat. On też odkrył ją i wylansował, oraz wyreżyserował większość jej teledysków. Przez wiele lat był jej towarzyszem życia.
Teledyski Mylène Farmer wychodzą poza "gatunek". Czasami bywają kontrowersyjne. Często są to kilkunastominutowe filmy o wieloznacznej fabule, perfekcyjnie wyreżyserowane. Są wśród nich barwne kostiumowe opowieści z czasów Ludwika XV, libertyńskie i antywojenne, np. "Libertine" lub "Pourvu Qu'elles Soient Douces"; parafrazy znanych utworów literackich, np. Pinokia w przypadku "Sans contrefaçon" czy Królewny Śnieżki w przypadku utworu "Tristana"; manifesty dotyczące odwiecznej walki płci, np. alegoria sparingu bokserskiego w "Je t'aime mélancolie" lub korridy w "Sans logique"; nawiązania do twórców i dzieł XX wieku, np. do George'a Orwella w "Désenchantée" czy Krzysztofa Kieślowskiego w przypadku utworu "California"; skecze niczym z Monty Pythona, np. "Que mon cœur lâche"; nastrojowe obrazy, np. wśród płomieni w "Souviens-toi du jour..."; jest też obraz podsumowujący, "A quoi je sers", w którym bohaterka płynie łodzią na drugi brzeg rzeki, spotykając tam postacie ze swoich wcześniejszych teledysków: przewoźnik okazuje się być Charonem. Również w teledysku "Pardonne-moi" w reżyserii Laurenta Boutonnata można zauważyć elementy odnoszące się do jej poprzednich wideoklipów.
Dużo jest w jej teledyskach symboliki, w tym religijnej, i jest w nich dużo okrucieństwa, często szokującego, i sporo nagości, jak i wiele odniesień do tradycji europejskiego kina, od Ingmara Bergmana począwszy, na Federico Fellinim skończywszy. O ile większość z nich reżyserował Laurent Boutonnat, co niektóre wyszły spod kamer m.in. Luca Bessona, np. "Que mon cœur lâche", lub Abla Ferrary, np. "California". Większość teledysków Mylène Farmer, wydano na trzech płytach DVD, "Music Videos I","Music Videos II & III" i "Music Videos IV". Rysunkowy teledysk "C'est une belle journée" powstał na podstawie szkiców wykonanych przez samą artystkę.
Mylène Farmer i Laurent Boutonnat zrealizowali pełnometrażowy fabularny film Giorgino, jednak był on porażką zarówno w opinii krytyków jak i pod względem komercyjnym. Film był utrzymany w mrocznej tonacji, bez żywej akcji, co w połączeniu z jego długością, 3 godziny, spowodowało, że nie był dziełem łatwym w odbiorze. Przy budżecie 80 milionów franków film obejrzało zaledwie 60000 widzów. Mylène Farmer zagrała w Giorgino rolę drugoplanową. Jej poźniejszą przygodą z kinem był dubbing frankofońskiej wersji autorskiej trylogii Luca Bessona o Arturze i Minimkach (podkładała głos księżniczki Selenii – którą w autorskiej wersji anglojęzycznej dubbingowała Madonna).
Mylène Farmer ma za sobą pięć wielkich tras koncertowych. Ostatnia zakończyła się 19 września 2009 koncertem na Stadionie Króla Baudouina I w Brukseli. Poprzednia, która trwała od 13 do 29 stycznia 2006, była nietypowa, w tym, że wszystkie 13 koncertów odbyły się wyłącznie w Paryżu. Jej show charakteryzuje żywiołowy kontakt z publicznością i barwna widowiskowość. Dla potrzeb trasy Mylenium Tour 1999-2000 scenografię zaprojektował znany szwajcarski surrealista H. R. Giger, m.in. twórca postaci Obcego z filmu Ridleya Scotta.
We wrześniu 2008 roku wydała ostatnią, jak dotychczas, płytę studyjną: Point de Suture. Najnowszym wydawnictwem artystki jest koncertowy album "No 5 On Tour", wydany 7 grudnia 2009. Został on nagrany w czerwcu 2009, podczas koncertów w Lyonie. W kwietniu 2010 wydany został koncertowy zestaw "Stade de France" (DVD lub Bluray), zawierający rejestrację koncertu ze stadionu Stade de France z Paryża, z września 2009 roku.
Farmer nie stroni od współpracy z innymi artystami. Nagrała duety z piosenkarzem gatunku rai Khaledem ("La poupée qui fait non"), Jean-Louisem Muratem ("Regrets"), z Sealem ("Les mots") i z Moby'm ("Slipping away/Crier la vie"); tylko fatalny splot wydarzeń spowodował jej rezygnację z jednego z koncertów cyklu "Pavarotti and Friends". Ponadto Mylène Famer i Laurent Boutonnat odkryli i wylansowali młodą Korsykankę Alizée, dla której napisali wspólnie teksty i muzykę na jej dwa pierwsze albumy. Dwa wielkie przeboje z dawniejszych płyt Mylène Farmer, "Désenchantée" i "Libertine", włączyła do swego repertuaru Kate Ryan; znalazły się one na liście najpopularniejszych piosenek także w Polsce.
Dotychczas wydano o Mylène Farmer kilka pozycji książkowych, a także ukazuje się regularnie we Francji co najmniej jedno drukowane czasopismo jej poświęcone, Mylène Farmer et vous. .