W Europie drugim ośrodkiem bluesa była Holandia. Powstała tam jedna z najciekawszych grup – Livin Blues.

Zespół Livin Blues powstał w 1967 roku z inicjatywy gitarzysty Toma Oberga. Opisywanie ich historii jest cokolwiek trudne gdyż zespół ten wsławił się niesłychaną rotacją muzyków wchodzących w jego skład. W ciągu 10 lat istnienia zespołu (1967 - 1977), skład zespołu zmienił się mniej więcej dziesięć razy. W tej sytuacji nie ma sensu podawać nazwisk wszystkich grających w Livin Blues członków. Te ciągłe zmiany irytowały aktualnie występujących i z całą pewnością nie pomagały w rozwoju repertuaru. Szczególnie uciążliwa była rotacja na stanowisku perkusisty.

Pomimo tak trudnych warunków do tworzenia Livin Blues okazał się świetnym zespołem. Pierwsze pozytywne opinie o zespole doprowadziły do wspólnych występów u boku m. in. Fleetwood Mac. Peter Green był pod wrażeniem gry zespołu, a w szczególności harmonijkarza Johna Lagranda.

Livin Blues, 1969

W roku 1969 zespół wydał swoją pierwszą płytę długogrającą p.t. Hell's Session. Album zawierał ekspresyjnie i żywiołowo wykonywanego bluesa z lekką domieszką rocka. Blues jednak wyraźnie dominował w repertuarze i brzmieniu grupy. Livin' Blues stał się wtedy jednym z najważniejszych europejskich zespołów bluesowych. Charakterystyczne brzmienie opierające się przede wszystkim na specyficznym wokalu Nico Christiansena, porywającej gitarze Teda Oberga i wybitnej, ekspresyjnej grze harminijki Johna Lagranda do dzisiaj inspiruje. Na pierwszej płycie zagrali także Cesar Zuiderwijk (perkusja) i Henk Smitskamp(bass).

W następnych kilku latach grupa nagrała cztery albumy, z których dwa „Wang Dang Doodle” oraz „Bamboozle”stały się dużymi wydarzeniami. Single promujące te wydawnictwa weszły na europejskie listy przebojów. Najpierw w roku 1971 utwór "Wang Dang Doodle", następnie w roku 1972 "Black Lisa" i "LB Boogie". Dwa inne albumy nie zyskały takiego uznania. Pojawiły się groźne nieporozumienia spowodowane niestabilnością składu. Na dodatek w Holandii zainteresowanie bluesem zaczęło opadać.

Livin Blues, 1972

Nico Christiansen, wokalista, odszedł z zespołu i zaczął karierę solową. Odeszli i inni, grupie groził całkowity rozpad. Ted Oberg jednak nie zrezygnował i udało mu się zorganizować nowy skład. Ze starego pozostał tylko basista Henk Smitskamp. Najważniejsze było jednak dokooptowanie Johny Fredriksza, świetnego wokalisty o dźwięcznym i silnym głosie.

W 1975 roku Livin Blues ponownie pojawili się na listach przebojów utworem „Boogie Woogie Woman”.

Idąc z prądem czasów zespół ewoluował w kierunku blues-rocka, a nawet rocka progresywnego. Nowy longplay pod tytułem „Blue Breeze” to zwiększenie zainteresowania zespołem. Były to najlepsze czasy dla Livin Blues. Utwór "Shylina" okupował listy przebojów nawet w Ameryce Południowej.

Zespół odbywał długie trasy koncertowe po całej Europie. Co ciekawe duże zainteresowanie budził po drugiej, czyli naszej stronie kurtyny. Największą furorę zrobił w Polsce (trzy długie trasy koncertowe w latach 1975-1977). W związku z tym, ukazała się polska edycja płyty Blue Breeze (wcześniej wydana została także polska edycja albumu LIVE). Sukces był ogromny. W krótkim czasie krążek osiągnął status "złotej płyty". Brak takiej muzyki w Polsce przyczynił się w największym stopniu do nadspodziewanie dobrego wyniku sprzedaży. Ich ówczesna popularność w Polsce osiągnęła poziom tak wysoki, że w pewnym momencie polski fanklub liczył więcej członków niż holenderski Płyta Blue Breeze rozeszła się w nakładzie ponad 2 500 000 egzemplarzy.

Livin Blues, 1975

Mimo tak dużego nakładu album ten jest bardzo trudno dostępny. Podobnie zresztą jak i inne płyty Livin Blues. Obecnie ich albumy osiągają na aukcjach wysokie ceny.

Z końcem lat 70. zainteresowanie białym bluesem w Europie Zachodniej gwałtownie zmalało. Grupa zawiesiła działanie. Tom Oberg spróbował jeszcze raz na początku lat 80. Namówił nawet do powrotu Nico Christansena. Niewiele z tego wyszło. Dzisiaj Tom Oberg, dusza Livin Blues, jest praktycznie postacią mało znaną, chociaż w Holandii jest uważany za jednego z najważniejszych gitarzystów. Obecnie Ted Oberg współtworzy zespół Grand Slam (z wokalistką Simone Roerade), od czasu do czasu występuje w klubach bluesowych i rockowych także z własną formacją Ted Oberg Band. Jednak od wydania Blue Breeze, nie ukazał się żaden album zawierający twórczość tego znakomitego instrumentalisty.

Marka Livin Blues okazała się być mimo rezygnacji Teda Oberga niesłychanie żywotna. Pałeczkę przejął Nico Christansen. Najpierw w połowie lat 80tych wystartował z inicjatywą o nazwie New Livin' Blues z funkowo-rockowym repertuarem. Do współpracy, ze starego składu, wciągnął Johna Lagrand'a. W roku 1995 ponownie nazwa Livin' Blues pojawiła się na płycie nagranej Przez Nico Christiansena „Out of the blue". Zainteresowanie publiczności było na tyle duże, że pojawiły się problemy z prawem do używania nazwy. Stąd wydany w roku 1998 album "God and the devil", sygnowany był nazwą Nico C. Band.

Następną próbą nawiązania wprost do Livin' Blues, była formacja Blues'a'Livin'. W ten projekt zaangażował się także John LaGrand. W repertuarze grupy znalazło się sporo utworów z czasów pierwszej świetności Livin' Blues co przekładało się na dosyć duże zainteresowanie koncertami wśród dawnych fanów zespołu. Formacja przestała jednak istnieć w związku z nagłą śmiercią Johna LaGranda w 2005 roku. Jeszcze tego samego roku Nico Christiansen powołał do istnienia zespół Livin' Blues Xperience, który stanowi rozwinięcie i kontynuacje wszystkich dotychczasowych projektów tego artysty.

Od początku 2006 roku zespół świętuje swój powrót na jazzowe i bluesowe sceny festiwalowe w Europie. Grupa koncertowała m.in. na festiwalu Parkpop w Hadze i w murach majestatycznego teatru Swietlanow w Moskwie. Koncert w Moskwie wzbudził bardzo duże zainteresowanie zarówno w mediach rosyjskich, jak i holenderskich. I jak w przeszłości zespół odbywa długie trasy w Polsce uświetniając różne imprezy muzyczne nawet w mniejszych miastach.