David Jon Gilmour (ur. 6 marca 1946 w Cambridge) – angielski progresywny muzyk rockowy, gitarzysta, wokalista, kompozytor. Najbardziej znany jako długoletni członek Pink Floyd.

David Gilmour otrzymał propozycję dołączenia do Pink Floyd (jako wokalista i gitarzysta) na przełomie 1967 i 1968 roku. Była to reakcja zespołu na coraz większe problemy psychiczne dotychczasowego lidera – Syda Barretta. Początkowym zadaniem Gilmoura miało być głównie zastępowanie Barretta podczas koncertów. Wkrótce jednak Barrett opuścił zespół na dobre, a Gilmour zajął jego miejsce. Charakterystyczny styl gry Gilmoura był jednym ze źródeł sukcesu Pink Floyd w latach 70, dając mu na pewien czas dominującą pozycję w zespole. Jednakże po sukcesach The Dark Side of the Moon oraz Wish You Were Here na pierwszą pozycję wysunął się Roger Waters – kompozytor przytłaczającej większości materiału z płyt Animals i The Wall oraz The Final Cut.

David Gilmour angażował się w różnorodną działalność poza zespołem Pink Floyd. Wspierał takich artystów jak: Syd Barrett – były kolega z zespołu, Grace Jones, Tom Jones, Elton John, B.B. King, Paul McCartney, John Lennon, Sam Brown, Jools Holland, Bob Dylan, Pete Townshend, zespoły The Who i Supertramp, Levon Helm, Robbie Robertson, Alan Parsons, oraz różnorakie charytatywne supergrupy. Odkrył i wypromował talent popularnej w latach osiemdziesiątych wokalistki Kate Bush.