Bruno Pelletier urodził się 7-go sierpnia 1962 roku w Charlesbourgu , na przedmieściach miasta Québec. W latach 80. jego pasja oscylowała między sportem a muzyką. Posiadając czarny pas karate, podjął początkowo inicjatywę otwarcia własnej szkoły sztuk walki, jednak równocześnie poświęcał się drugiemu zainteresowaniu, muzyce. Jako uzdolniony perkusista był także obdarzony bardzo mocnym głosem. To właśnie sprawiło, że jako wokalista w formacjach rockowych Amanite i Sneak Preview przez kilka lat objeżdżał bary, gdzie uczył się początków zawodu artysty.

W związku z tym, że muzyka stała się powoli jego wyborem życiowym, Bruno postanowił ostatecznie uczynić z niej swój priorytet i w 1989 roku założył frankofońską grupę rockową Pëll. Dysponując kilkoma kompozycjami, wraz ze swoimi muzykami brał udział w konkursach próbując zostać dostrzeżonym przez profesjonalne środowisko muzyczne. W 1990 roku, dzięki zakończonym pomyślnie spotkaniom oraz podjętym wysiłkom, wreszcie podpisał swój pierwszy kontrakt płytowy z firmą Les Disques Artiste, zarządzaną przez Paula Lévesque’a. Tak rozpoczęła się kariera Bruno Pelletier !

W 1992 roku, równocześnie z wejściem na rynek pierwszego albumu wydanego pod jego nazwiskiem, dostał kolejno propozycje ról w przeglądzie muzycznym Les fous du rock’n’roll oraz w quebeckiej wersji opery rockowej (autorstwa Plamondona i Bergera) La légende de Jimmy. Chociaż sukces drugiego z przedstawień był raczej skromny, prezencja sceniczna i zalety wokalne artysty zostały zauważone.

W 1993 roku, Luc Plamondon zafascynowany talentem piosenkarza zaoferował mu współpracę. Tym razem, była to rola Johnny'ego Rockforta w nowej wersji paryskiej opery rockowej Starmania. Na przestrzeni dwóch lat Bruno występował w tej roli ponad czterysta razy i korzystając z wolnych chwil dopracowywał szczegóły nad swoim drugim albumem w karierze.

Album Défaire l’amour został wydany w 1995 roku, ale artysta musiał poczekać do 1997 roku, żeby wreszcie pozyskać powszechne uznanie. W tym właśnie roku, znakomicie odegrał rolę przestępcy w bardzo popularnym serialu telewizyjnym Omerta II i wydał album Miserere. Trzeci krążek, szybko wspiął się na szczyty list przebojów i sprzedał się w nakładzie ponad 250 000 kopii, co przyniosło artyście wielki rozgłos. W następnym roku na Gali ADISQ, drugi raz z rzędu, Bruno otrzymał nagrodę Félix w kategorii Wokalista roku, a album Miserere zdobył nagrody Félix jako: Album roku w kategorii Pop rock; Album roku w kategorii najlepszy sprzedawca oraz Koncert roku w kategorii Wykonawca.

1998 i 1999 to lata pod znakiem Notre-Dame de Paris. Spektakl, w którym Bruno wcielił się w rolę poety Gringoire’a to prawdziwy triumf. Utwór Le temps des cathédrales, który tak znakomicie wykonał, pozwolił mu wspiąć się na szczyty list przebojów oraz zdobyć popularność w całej frankofonii.


W 1999 roku, czwarty album studyjny D’autres rives został jednocześnie wydany w Europie i Québecu. Jego ukazanie się wsparte było imponującym tournée, pozwoliło mu pierwszy raz wystąpić jako artyście solowemu na wielu poważnych scenach Europy jak L’Olympia w Paryżu, La Cigale czy Le Bataclan. I choć bardzo zajęty karierą solową, zrobił dwie przerwy, by ponownie włożyć strój Gringoire’a na czas quebeckiej i londyńskiej wersji Notre-Dame de Paris.

W 2001 roku, po wielu intensywnie przepracowancyh latach, Bruno potrzebował odetchnąć. Jednak zanim zrobił sobie zasłużoną przerwę, wydał Sur scène, album live z trasy D’autres Rives. Następnym etapem jest okres, w którym regenerował siły i praktycznie nie udzielał się publicznie. Korzystał z tego momentu, żeby popracować nad nowym albumem oraz poświęcić się bardziej Kanadyjskiej Fundacji Dziecięce Marzenia, na rzecz której działał od wielu lat.

W sierpniu 2002, wydał album Un monde à l’envers i rozpoczął dwuletnie tournée. W grudniu tego samego roku, połączył swój głos z Montrealską Orkierstrą Symfoniczną, by zaprezentować serię koncertów w Bazylice Notre-Dame. Ponieważ tematem przewodnim były wielkie klasyki bożonarodzeniowe, korzystając z okazji, nagrał album Concert de Noël, który odniósł ogromny sukces komercyjny.

W 2004 roku, otrzymał propozycję zagrania tytułowej roli w spektaklu Dracula –Entre l’amour et la mort (słowa Roger Tabra, muzyka Simon Leclerc). Niezmiennie głodny nowych wyzwań, zaangażował się dodatkowo jako dyrektor artystyczny oraz współproducent, pozwoliło mu to na nabycie nowych umiejętności. Spektakl został zaprezentowany po raz pierwszy w Montrealu 31-go stycznia 2006 roku i odniósł wyraźny sukces (obejrzało go ponad 115,000 widzów). Uczyniło to z piosenkarza liczącą się postacią środowiska musicalowego w Québecu. Wystawiony w prestiżowym Maison de la Danse de Lyon (1200 miejsc) w styczniu następnego roku Dracula odniósł kolejny wielki sukces wśród publiczności jak i krytyków.


W 2007 roku, po trzech latach poświęconych tajemniczemu księciowi ciemności, niczym niestrudzony i wszechstronny artysta, pragnąc powrotu do czegoś bardziej kameralnego, wydał krążek Bruno Pelletier et le GrosZorchestre (zdobywca Félixa za Album Roku / muzyka jazzowa). Album, który stanowi udane połączenie inspiracji popowych i jazzowych, pozwala odkryć inny styl , a ten świetnie pasuje do artysty.


W 2009 roku, Bruno powrócił z Microphonium, pierwszą od sześciu lat nową realizacją materiału. Rok ten był ważny w karierze artysty z powodu triumfalnego występu w mitycznym Théâtre de l’Estrade w Moskwie.
Krótki, ale mocno dostrzeżony pobyt w Rosji sprawił, że Bruno niedługo potem powrócił do swoich przyjaciół ze Wschodu. Wystąpił na Ukrainie w maju 2010 roku i ponownie w Moskwie na jesieni 2010 roku. W 2011 roku, artysta planował przerwę w karierze solowej na czas roli Napoleona w długo oczekiwanej operze folkowej Les filles de Caleb.

Sprzedając ponad 2 miliony płyt w całej frankofonii, Bruno Pelletier, potrójny zdobywca nagrody Félix w kategorii Wokalista roku, niezaprzeczalnie zalicza się do najwybitniejszych artystów swojego pokolenia.

Tekst pochodzi z: http://www.brunopelletier.pl