W latach 70 - tych w Wielkiej Brytanii, na fali buntu wywołanego przemianami społecznymi oraz spadku zainteresowania punk rockiem, wykształcił się nowy nurt muzyki - New Wave of British Heavy Metal (Nowa Fala Brytyjskiego Heavy Metalu). Nowe zespoły, tworzone przez młodych zapaleńców, wyrastały jak grzyby po deszczu - oprócz takich sław, jak Iron Maiden, czy Judas Priest, także mniej znane, ale wciąż popularne w heavy metalowym światku (np. Praying Mantis i Tygers of Pan Tang) oraz zupełnie niszowe, trzymające się z dala od "wielkiego świata", ale wciąż przyciągające fanów ciężkiego brzmienia. Do tej ostatniej grupy zalicza się powyższa kapela.

Zespół założony został w 1977 roku w Carlisle w Anglii jako Leviathan, tworzony przez Chrisa Englisha (wokal), Stewarta Richardsona (bas), Mike'a Thorburna (perkusja) oraz Simona Sparkesa i Billa Keira (gitary). Początkowo tworzył muzykę hard rockową, inspirując się twórczością zespołów Thin Lizzy oraz UFO. Później, w 1980 roku, grupa zmieniła nazwę na Black Axe (Czarny Topór) oraz przeszła do rockowo - metalowej ofensywy i wydała swoją pierwszą EPkę - Highway Rider with Red Lights. Nie zebrała ona pochlebnych recenzji, ale formacja zyskała przychylność wytwórni Chrysalis Records, która ujrzała drzemiący w niej potencjał.

Wkrótce potem kapela zmieniła nazwę na Wolf (Wilk), perkusistę zastąpił John Shearer, a muzycy wydali kolejny krążek - Head Contact (1982), wciąż z wpływami muzyki ze złotej ery hard rocka, jednak o zdecydowanie mroczniejszym charakterze. W końcu, w roku 1984, pojawił się pierwszy prawdziwy album - Edge of the World - niestety był również ostatnim, bowiem niekompetencja wytwórni, która nie potrafiła wykorzystać talentu twórców, przedwcześnie uśmierciła całe przedsięwzięcie. Ostatecznie po Wolfie pozostało zaledwie 10 utworów (nie licząc nie wydanych na żadnych krążkach kawałków Night From The Blue i Lazerblind, śpiewanych wyłącznie podczas sesji radiowych na żywo) - ale ich niezwykły nastrój, łączący niepokój, ostre, agresywne brzmienia, nieco specyficznego romantyzmu i tęsknoty za klasycznym rockiem sprawia, że to wystarczy, by dać dużo radości niejednemu fanowi ciężkich brzmień.