Zayazd - Góralska opowieść

Kiedy góral umiera,
To góry w żalu sine
Pochylają nad nim głowy
Jak nad swoim synem.
Las w oddali szumi mu
Odwieczną pieśń bukową,
A on długo sposobi się
Przed najdalszą drogą.

Kiedy góral umiera,
To nikt nad nim nie płacze,
Siedzi, czeka, aż kostucha
W okno zakołacze.
Oczy jeszcze raz podniesie
Wysoko do nieba,
By pożegnać góry swoje,
By im coś zaśpiewać.

Góry moje, wierchy moje,
Otwórzcie swe ramiona,
Niech na miękkim z mchu posłaniu
Cichuteńko skonam.
Ojcze mój, halny wietrze,
Powiej ku północy,
Ciepłą, drżącą swoją ręką
Zamknij zgasłe oczy,
Bym mógł w ziemię wrosnąć,
Strzelić potem do słońca smreczyną
I na zawsze szumieć już
Nad moją dziedziną.

Kiedy góral umiera,
To dzwony mu nie grają,
Cicho wspina się pod bramy
Góralskiego raju.
Tylko strumień na kamieniach
Żałobną nutę składa,
Tylko nocka chmurnooka
Górom opowiada.

[2x:]
Góry moje, wierchy moje,
Otwórzcie swe ramiona,
Niech na miękkim z mchu posłaniu
Cichuteńko skonam.
Ojcze mój, halny wietrze,
Powiej ku północy,
Ciepłą, drżącą swoją ręką
Zamknij zgasłe oczy,
Bym mógł w ziemię wrosnąć,
Strzelić potem do słońca smreczyną
I na zawsze szumieć już
Nad moją dziedziną.