Zacier - Podróże w czasie

Nie spiesznie podążam parku alejami
Wypatruję wiewiórek, przepuszczam biegnących
Czuję słońce przyczajone za plecami
Dotyk promieni odpełzających
Wyrwany z kontekstu, do pracy, do domu
Nie chcę mi się ruszyć, tęsknie po kryjomy
Za czym? Sam nie wiem
Bywa, że nostalgia wzbiera we mnie i męczy
Nieznośna neuralgia

Żem jest szczęśliwy, czasem nie rozumiem
Docenić świata i ludzi nie umiem
Żyć tu i teraz, zamiast w przeszłości
Próbuję kochać, wierzyć, nie zazdrościć
Czuję, że mam wciąż 16 lat
Nieprawdą jest, że zmienia się świat
I kłamstwem jest, że upływa czas
Zmienia się tylko to jak widzą nas

Podróże w czasie są przecież możliwe
Przed chwilą przedszkole, zaraz potem matura
Rano Warszawa, wieczorem Budapeszt
A tam w zagajniku piliśmy żura
Czuję, że mam wciąż 16 lat
Nieprawdą jest, że zmienia się świat
I kłamstwem jest, że upływa czas
Zmienia się tylko to jak widzą nas
Zmienia się tylko to jak widzą nas
Zmienia się tylko to jak widzą nas
Zmienia się tylko to jak widzą nas

Zmienia się tylko to jak widzą nas
Zmienia się tylko to jak widzą nas
Zmienia się tylko to jak widzą nas
Zmienia się tylko to jak widzą nas