Yanagi Nagi - Yukitoki

Siedzę w tym nasłonecznionym pokoju
Czekając, aż wszystko się roztopi.

Zanim się zorientowałam, patrzyłam na wszystko z góry
Nie mając nikogo, kto dzieliłby mój punkt widzenia.
W końcu moje serce stało się białe i nieprzejrzyste,
A światło padające na śnieg rozproszyło się.

Chmury przyniosły zimny deszcz
I tylko odległy powiew wiosny mógłby je rozwiać.

Pozwólmy azalii rozkwitać
W ciepłym ogrodzie.
Zaprowadź, zaprowadź mnie do niego.
Żartuję.
Nie będzie szczęśliwego zakończenia rodem z bajki.
Wiem o tym bardzo dobrze.
Ale i tak,
Chciałabym tam pójść.

Rozwiązałam i ujawniłam
Trudne równanie bez niczyjej pomocy.
Myślałam, że to naturalne
Więc nawet nie pisnęłam słówkiem.

Przez co teraz, gdy pora roku się kończy
Jedynym co za mną podąża jest mój własny cień.

Zamarznięta droga
Pokryła się deszczem kwiatów.
Co wyraźnie wskazało mi,
Jak nie zboczyć ze ścieżki.
Nie ma cudownie stworzonych idealnych kryształów.
Z tego powodu sukcesywnie,
Powolutku łączymy nasze dłonie.

Szklana warstwa w mojej piersi stopi się i zaniknie
W tym świecie wypełnionym światłem.
Już wkrótce.

Ten mały pokój, który samotnie chroniłam
Nadal ma trochę wolnego miejsca.
Nigdy bym nie pomyślała,
Że może nam tu być tak dobrze we dwójkę.

Nagle przyszedł dzień, na który czekałam.
Nadeszła wiosna, a wraz z nią roztopy.
Woda stała się czysta.
Następnie
Sprawiła, że azalia zakwitła.
Po tej długiej zimie
Już zawsze, co by się nie działo
Będę wewnątrz tego nasłonecznionego pokoju.