Wojciech Młynarski - Pożegnanie Szansonistki

Była żoną dżokeja, była żoną gangstera
Potem znów zaczynała od zera
Miała twarz, brzuch jak ocean
Twarz skrzywioną niemile
O reszcie, pardon, za chwilę

Śpiewała pieśni i piosenki
Wróżyła z kart, wróżyła z ręki,
Pianista jej przygrywał blady,
Za oknem skamlał blady świt.

A ten pianista – chałturzysta
Duże nieszczęście, mała czysta,
Akompaniował jej a vista,
To już nie człowiek, to sam rytm

Upalne niebo argentyńskie
I smutne niebo, hen pod Mińskiem,
Przekorny świt, słodką udrękę,
Dawała nam w piosenkach swych

Więc każdy gość kupował żeton
I choćbyś serce miał jak beton!
Na koniec świata z tą kobietą
Płynęły łzy, gdy śpiew jej cichł.

Jej małżonek ostatni miał na imię Atiełło
Nie pojmie nikt, no bo co dziewczę wzięło
Czytał ciągle Szekspira
Krwawą zemstą wciąż pałał,
Aż nareszcie rzecz straszna się stała!

Już nie ma rady, już nie ma rady,
Posłał dziewczynę do estrady
Trochę na serio, trochę dla żartu,
Posłał dziewczynę do PAGART-u.

Teraz śpiewa o zwierzakach
O miłości jak melasa
Czasem o wypchanych ptakach i bobasach,
W jej piosenkach zakochani
Jęczą głucho do księżyca,
Gdzieś na Chmielnej jakaś pani się zachwyca.

Ludzie to lu-u-u-bią, ludzie to ku-u-u-pią
Byle na chama, byle głośno, byle głu-u-u-pio
Do miast i wiosek, do PWM -u
Prosta nauka, licznik stuka w takt refrenu
W refrenu takt!

Ludzie to lu-u-u-bią, ludzie to ku-u-u-pią
Byle na chama, byle głośno, byle głu-u-u-pio
Do miast i wiosek, prosta nauka
Każdy wie za co ludzie płacą
Licznik stu-u-u-ka
Każdy wie za co ludzie płacą
Licznik stu-u-u-ka
w refrenu takt

Że słoniowi to broń Boże,
Że miłemu coraz gorzej,
Że się miła przeziębiła i zawyła,
Że kończyny twojej ciepło,
I że kukła Dziadka Buło,
Raz na miękko, raz na twardo, raz na czuło!

Ludzie to lu-u-u-bią, ludzie to ku-u-u-pią
Byle na chama, byle głośno, byle głu-u-u-pio
Do miast i wiosek, do PWM -u
Prosta nauka, licznik stuka w takt refrenu
W refrenu takt!

Ludzie to lu-u-u-bią, ludzie to ku-u-u-pią
Byle na chama, byle głośno, byle głu-u-u-pio
Do miast i wiosek, prosta nauka
Każdy wie za co ludzie płacą
Licznik stu-u-u-ka
Każdy wie za co ludzie płacą
Licznik stu-u-u-ka
w refrenu takt!

Inna wersja:

Cicha, skromna, jak łza czysta
Żyła sobie szansonistka
Pierwszy sopran z przyzakładowego chóru
Aż raz kiedyś usłyszała
Jak piosenka rozbrzmiewała
Przy gitarze ktoś powtarzał ją do wtóru

Ludzie to lu-u-u-bią, ludzie to ku-u-u-pią
Byle na chama, byle głośno, byle głu-u-u-pio
Do miast i wiosek, do PWM -u
Prosta nauka, licznik stuka w takt refrenu
W refrenu takt!

Ludzie to lu-u-u-bią, ludzie to ku-u-u-pią
Byle na chama, byle głośno, byle głu-u-u-pio
Do miast i wiosek, prosta nauka
Każdy wie za co ludzie płacą
Licznik stu-u-u-ka
Każdy wie za co ludzie płacą
Licznik stu-u-u-ka
w refrenu takt!

Z koniunktury czas korzystać
Pomyślała szansonistka
Po co dłużej mam marnować się w tym chórze
W jej piosenkach zakochani
Jęczą dzisiaj do księżyca
Gdzieś na Chmielnej jakaś pani się zachwyca

Ludzie to lu-u-u-bią, ludzie to ku-u-u-pią
Byle na chama, byle głośno, byle głu-u-u-pio
Do miast i wiosek, do PWM -u
Prosta nauka, licznik stuka w takt refrenu
W refrenu takt!

Ludzie to lu-u-u-bią, ludzie to ku-u-u-pią
Byle na chama, byle głośno, byle głu-u-u-pio
Do miast i wiosek, prosta nauka
Każdy wie za co ludzie płacą
Licznik stu-u-u-ka
Każdy wie za co ludzie płacą
Licznik stu-u-u-ka
w refrenu takt!

Że rydz rudy w ciemnym borze
Że miłemu coraz gorzej
Że się miła przeziębiła i zawyła
Że kończyny twojej ciepło
I że kukła Dziadka Buło
Raz na miękko, raz na twardo, raz na czuło...