Włodzimierz Wysocki - Кони - Konie narowiste

Polecam inne tłumaczenie, jego obrona i wykonanie pod linkiem: https://youtu.be/5dO5rov5Imo

Nad przepaścią, nad otchłanią, gnam urwiska samym skrajem
Konie w saniach wciąż poganiam, lejce ściskam, tnę nahajem
Płonę, tchu mi brak, a cienia ulgi wiatr i mgła nie daje
W tym zachwycie zatracenia pachnie piekłem, pachnie rajem

Trochę wolniej, bystre konie, dajcie nabrać tchu
Niech szalony was nie pędzi knut!
Lecz kapryśne los dał konie, rwą galopem w chłód
Moje dni już policzone, dla mej pieśni brak już nut…

Koniom wody dam, gdzieś u śmierci bram
Pieśń dośpiewam, gdybym chwilę nad otchłanią mógł przystanąć!

Wiem, że zginę, zimny wicher niczym puch mnie zmiecie z dłoni
Za saniami zaprzęg świtem wlec mnie będzie w białym pyle
Więc zwolnijcie moje konie, po co pędzić, po co gonić?
Przystań blisko, wyścig do niej opóźnijcie, choć na chwilę

Trochę wolniej, bystre konie, dajcie nabrać tchu
Niech szalony was nie płoszy knut!
Lecz kapryśne los dał konie, rwą galopem w chłód
Me godziny policzone, dla mej pieśni brak już nut…

Koniom wody dam, gdzieś u śmierci bram
Pieśń dośpiewam, gdybym chwilę nad otchłanią mógł przystanąć!


Przystań Niebo. Nie odmówisz, gdy Ten z góry w gości prosi
Czemu więc anielskie chóry tak się złoszczą wniebogłosy?
Może to dzwoneczek z drogi, cały szlochem się zanosi?
Może krzyk mój, pełen trwogi, tak rozdziera czerń tej nocy?

Trochę wolniej, bystre konie, dajcie nabrać tchu
Błagam was, szalony cichnie knut!
Lecz kapryśne zbyt są konie, rwą galopem w chłód
Tam już śmierć me studzi skronie, niech więc pieśń choć skończę tu

Koniom wody dam, gdzieś u śmierci bram
Pieśń dośpiewam, na mig gdybym nad otchłanią mógł przystanąć!

ks. Mariusz Synak, Słupsk

@jaras1968: Kłócił bym się z tym tłumaczeniem, ale lepiej jak ten idiota

@jaras1968: Paweł, o.k

Co za idiota to tłumaczył, znaczy próbował tłumaczyć. Idiota, to delikatne słowo

Wzdłuż urwiska, nad przepaścią, po samiutkiej, po krawędzi,
konie swe nahajem smagam i popędzam... i popędzam.
Lecz brakuje mi powietrza, piję wiatr i mgłą się krztuszę,
i w śmiertelnej trwodze czuję, że już po mnie! - Odejść muszę.
Odrobinę wolniej konie... odrobinę choć.
Nie słuchajcież wy bata, on łże!
Ale konie narowiste przeznaczył mi los.
I tak żyć się chce i dośpiewać tę pieśń.
Ja i koniom dam pić,
ja i pieśni dam żyć,
choć przez chwilę mi tylko na krawędzi tkwić.

Zginę, wiem. Mnie tak jak puszek z dłoni zmiecie huragan
i powloką saniami po śniegu, jak jeńca.
Ech, wy konie, zwolnijcie i przedłużcie o chwilę,
choć o chwilę... tę podróż w nieznane, do końca.
Odrobinę wolniej konie, odrobinę choć.
Bo ten bat... ani pan, ani car!
Ale konie narowiste przeznaczył mi los.
I tak żyć bym chciał i ta pieśń niech trwa.
Ja i koniom dam pić,
ja i pieśni dam żyć,
choć przez chwilę mi tylko na krawędzi tkwić.

Zdążyliśmy. W tę gościnę i tak nikt się nie spóźnia.
Ale czemuż to anieli krzywo na nas spoglądają?
Czy to u mych sani dzwonek się rozszlochał ogłupiały,
czy to ja do koni krzyczę, żeby wolniej, wolniej gnały?!
Odrobinę wolniej konie, odrobinę choć.
Błagam was: i nie w skok, i nie w cwał!
Ale konie narowiste przeznaczył mi los.
Skoro życie me gdzieś, niech więc choć trwa pieśń.
Ja i koniom dam pić,
ja i pieśni dam żyć,
choć przez chwilę mi tylko na krawędzi tkwić.

tłum. Paweł Orkisz