Wiktor Zborowski - Alkoholicy z mojej dzielnicy

Alkoholicy
z mojej dzielnicy
siedzą na murku jak ptaszki,
slangiem najczystszym
mówią mi: „Mistrzu,
zbrakło nam trochi do flaszki…”.

„Jak wiele zbrakło?” -
cokolwiek zakło-
potany pytam nieśmiało,
a oni głucho
i wargą suchą
mówią: „Zabrakło na całą!”.

Bilonu blaszkę
daję na flaszkę,
znam ich – z tematu nie zbaczam,
w głębi jest neon
i mój Panteon –
teatr z ulicy Jaracza.

A oni szczerzą
gęby dziobate,
sieknięte wiślanym wiatrem,
gęby dziobate
mówią mi: „Ate-
neum jest pięknym teatrem!”.

A oni mówią:
„Wiesz pan, dlaczego
teatr ogólnie jest piękny?
Bo teatr to jest płacz, kolego,
bo teatr to jest śmiech, kolego!
O, to są te trzy elementy!”.

Tak jak przywykli -
poszli i znikli
w alkoholowym na Dobrej,
oczka nieduże
i w gębie żużel,
łykną i bluzną: „Niedobre!”.

A ja poczułem,
że mi się zbiera –
zanim dobiegnę do pointy –
na śmiech, cholera,
na płacz, cholera,
no, na te trzy elementy!