Wiesława Orlewicz - Ćmy, szare ćmy

Gdy schyli się mrok,
wylatują z kwitnących ogrodów
pod niebo, do gwiazd,
w płonący ogień.
Określa ich los
błędnych świateł zdradliwy korowód,
przywabia ich blask
na Mlecznej Drodze.

Ćmy, szare ćmy,
niewidzące, przez mrok obłąkane,
lecą do gwiazd, w nieskończoność.
I — tak jak my
do swych oczu i ust, do swych ramion —
szukają dróg, aby spłonąć.

Gdy mnie twoje dotkną dłonie,
noc zapłonie w białych ogniach,
będzie świat, cały świat
jak zapalona pochodnia.

Widzimy się w snach,
w majaczeniach szukamy pomocy,
uchodzą dnie,
nic się nie zdarza.
I dokąd my tak,
nieprzytomni i słabi z tęsknoty,
imiona swe
mamy powtarzać?

Ćmy, szare ćmy,
niewidzące, przez mrok obłąkane,
lecą do gwiazd, w nieskończoność.
I — tak jak my
do swych oczu i ust, do swych ramion —
szukają dróg, aby spłonąć.

Gdy mnie twoje dotkną dłonie,
mrok zapłonie w jasnych ogniach,
będzie świat, cały świat
jak zapalona pochodnia.

Gdy mnie dotkną dłonie twe,
a jeśli nie, jeżeli nie?…