Tomasz Mika - W podcieniach stałem

W strugach deszczu Cię kiedyś widziałem –
w miejscu życia, gdzie najmniej szukałem.
Wtedy nagle prawdę poznałem,
że na Ciebie właśnie czekałem.

Aaa...
Przechodziłaś tuż obok mnie.
Aaa...
Byłaś cześcią lepszego mnie.

Tuż przed wielką ulewą
w późno wiosenny dzień,
szedłem całkiem rozbity;
snuł się za mną mój cień.

Wiele miałem na głowie,
lecz odeszła już chęć,
by się mierzyć z wyzwaniem,
zwanym życie lub śmierć!

Zwanym życie lub zwanym śmierć.
Aaa...
Zwanym życie lub zwanym śmierć.

Stęchły urok kamienic
nie
czarował już mnie,
ale było w powietrzu
coś,
co czuje się w śnie.

Wreszcie lunął siarczysty,
upragniony i czysty,
wielce majestatyczny,
w zmysłach dzwoniący deszcz!

W zmysłach wszystkich dzwoniący deszcz!
Aaa...
W zmysłach wszystkich dzwoniący deszcz!

Więc w podcieniach kamienic
mokry już skryłem się,
widząc nagle me życie
jak w arkadach mi mknie.

Ale w końcu ujrzałem –
uderzony jak strzałem,
unoszącą się postać;
za nią ruszyłem w deszcz!



Za nią, za nią ruszyłem w deszcz.
Aaa...
Za nią, za nią ruszyłem w deszcz.

Aaa...
Przechodziłaś tuż obok mnie.
Aaa...
Byłaś częścią lepszego mnie.