The Iron Cross - Fear of The Dark (Iron Maiden Cover)

Steve Harris

Steve Harris

1992

Iron Maiden

The Iron Cross, Lanzer, Zohak, Oblyvion, Children Of Bodom, Apócrypha, Odyn, Time Decay, Minniva,

Fear of the Dark - Single

Ta piosenka opowiada o człowieku paranoiku, który nieustannie obawia się, że ktoś lub coś wyskoczy na niego z ciemności w wyniku oglądania horrorów i studiowania okultyzmu. Motywy takie jak ten pojawiają się na większości okładek Maiden (patrz: „Sanctuary”, „Kobiety w mundurach”, „Iron Maiden”, „Bring Your Daughter To The Slaughter” itp.). Album, który wielu uważa za ogromny postęp w stosunku do poprzedniego albumu Maiden, No Prayer For the Dying , zadebiutował na brytyjskich listach przebojów na pierwszym miejscu. Trzy utwory z albumu zostały wydane jako single. „Be Quick or Be Dead” znalazł się najwyżej na liście przebojów, na 2. miejscu. Do czasu wydania Brave New World w 2000 roku był to ostatni album Iron Maiden, na którym Bruce Dickinson był głównym wokalistą. Album był pierwszym Maiden, który zawierał okładkę nie zaprojektowaną przez Dereka Riggsa, ale przez Melvyna Granta. Riggs najwyraźniej zaprojektował okładkę, ale została ona odrzucona na rzecz Granta, więc nigdzie nie można znaleźć symbolu D/R. Okładka jest dość popularna i przedstawia ducha drzewa zwanego driadą. Shock-rocker Marilyn Manson próbował kiedyś sam to narysować. Nyctofobia to naukowy termin określający strach przed ciemnością. Bardzo często występuje u niemowląt i wielu dorosłych. Ta piosenka pojawia się w grze komputerowej Iron Maiden Ed Hunter . Odgrywa się podczas Poziomu 4, Cmentarz. Niektórzy uważają, że jest to kontynuacja „Morderstw przy Rue Morgue” i „Innocent Exile”, które również opowiadają o paranoicznym i nerwowym człowieku. W tych piosenkach uciekał przed prawem po tym, jak został fałszywie oskarżony o morderstwo. Trasa koncertowa „Fear of the Dark” z 1992 roku obejmowała występ zespołu na festiwalu Monsters of Rock zorganizowanym w Castle Donnington (po raz drugi). Koncert został nagrany i wydany jako album Iron Maiden Live at Donnington , który od tego czasu wyszedł z nakładu i stał się bardzo trudny do znalezienia. To trwa 7:16. Kerrang! magazyn, przeprowadzając wywiad z piosenkarzem Brucem Dickinsonem, zacytował biografię Iron Maiden Run To The Hills, w którym Steve Harris wyznał, że Bruce „zrobił bardzo mało wysiłku” podczas trasy Fear of the Dark Tour. Odpowiedź Bruce'a: „Ja mam swoją wersję wydarzeń, a on swoją. Wszystko sprowadza się do tego, jak postrzegasz świat. Dla Steve'a Maiden jest ważniejsza niż cokolwiek innego. Dla mnie są rzeczy ważniejsze niż zespołu, w którym jestem. Nie wiedziałem, że to będzie taka wielka sprawa, kiedy odchodziłem, ale gdy tylko wyszedłem na scenę i spojrzałem na publiczność, pomyślałem: „Cholera! szczerząc się jak głupiec, publiczność pomyśli: „Co za palant! Jeśli jest taki szczęśliwy, dlaczego odchodzi?”. A jeśli będę włóczyć się po okolicy, wyglądając nieszczęśliwie jak grzech, będą się zastanawiać, dlaczego zapłacili 20 funtów za bilet, żeby zobaczyć tego rzucającego. Byłem wypchany. W niektóre noce publiczność była wrogo nastawiona. To było jak koncert na stypie! W niektóre noce podobało mi się, ale w inne myślałem: „Szkoda, że ​​mnie tu nie było!”. W momencie, gdy opuściłem Maiden, zawarłem ze sobą umowę, że nigdy więcej nie zrobię niczego, w co nie wierzę. Steve i ja zawsze się kłóciliśmy. Chciał mnie zwolnić po pierwszym miesiącu trasy „Number Of The Beast” – bo ciągle wchodziłem mu w drogę na scenie! Dodałem dodatkowe sześć cali do podstawy mojego statywu mikrofonowego, abym mógł podstawić drania! Miałem dość tego, że stał przede mną, kiedy śpiewałem. Mam te wszystkie żetony w zębach, gdzie mnie bił łokciem. Po koncercie w Newcastle w '82 zamierzaliśmy wyjść na zewnątrz z podwiniętymi rękawami. Ale nauczyliśmy się ze sobą żyć. A gdyby Steve nie miał tej osobowości, Maiden nigdy by nie istniał”. Ponieważ wielu fanów pogardzało No Prayer for the Dying i Fear of the Dark jako gorszymi albumami Maiden, Bruce Dickinson został zapytany w wywiadzie: „Zakładam, że jesteś teraz znacznie szczęśliwszy niż na kilku ostatnich albumach Iron Maiden?” Jego odpowiedź: „Och, nie zamierzam nigdzie iść i zacząć komentować Maiden i tak dalej. Jest zbyt duży szacunek między chłopakami z Maiden i mną, a mną i chłopakami z Maiden. Nie chodzę tam”. Przyznał jednak, że na swoich solowych albumach próbował uzyskać inne brzmienie i był zadowolony z rezultatu. Źródło sugestii : Brett — Edmonton, Kanada, dla wszystkich powyższych