The Cure - Open

OTWARCIE

Naprawdę nie wiem co ja tu robię
Rzeczywiście powinienem był dzisiaj iść do łóżka, ale...
Tylko jeden drink i zjawiają się ludzie, żeby cię powitać
Myślę, że ich polubisz, muszę ci powiedzieć, że my się lubimy
Obiecuję ci, że za godzinkę naprawdę pójdziemy do domu
Ale teraz, co powiesz na jeszcze jednego, a ty po prostu
mów im "cześć"

Tak, po prostu mów im "cześć"

Trzymam ją mocno, następną szklankę w mej dłoni
I moje usta i uśmiechy podnoszą się kiedy wstaję
Zbyt blisko i zbyt szeroko i uśmiechy są zbyt promienne
Oddycham zbyt ciężko, a moja głowa staje się coraz lżejsza
Ale powietrze jest coraz cięższe i gęstsze i zaczynam się chwiać
Ręce na moich ramionach nie mają imion i nie odejdą
Więc brnę dalej, znowu brnę dalej...

Przewracam się na nieznajomych, choć jest dopiero jedenasta
I gapię się jak dziecko, dopóki ktoś nie przychylisz mi nieba
Połykam je na kolanach, tak jak tysiące razy przedtem
I nagle nieruchomieję, i tak zastygam
Wpatruję się tylko w podłogę, wpatruję się tylko w podłogę
Tak, wpatruję się w podłogę

I zaczynam się śmiać jak zranione zwierzę
I mam okrwawione dłonie, trzymam ręce na moim mózgu
I pierwsze krótkie mdłości opuszczają mnie, oczekującego na
więcej
Zataczam się i krzyczę upadając na podłogę, i znowu leżę na wznak
Światła i kłamstwa odbijają się w moich oczach
A kolory i muzyka są zbyt głośne i moja głowa jest jakaś za mała
Więc ruszam naprzód, znowu ruszam naprzód...

Tak, śmieję się i skaczę, śpiewam i śmieję się, tańczę i śmieję
się
Śmieję się i śmieję się i nie myślę już o tym
Gdzie jestem, kim jestem, dlaczego jeszcze tu tkwię
Przelewam, wylewam, w ciągłym ruchu rozlewam
I wewnątrz czuję się, jakby deszcz padał strumieniami...

Nie mogę już tego znieść, tego czym się stałem
Tak właśnie się czuję kiedy moje życie staje się skostniałe
Po prostu ruszam ustami, po prostu poruszam stopami
Mówię, że kocham cię na zabój, jakbym tracił oddech
I wszystkie uśmiechy na mojej twarzy, wszystkie sztuczki, które
gram
Wszystkie drinki, które mieszam i piję, aż zrobi mi się niedobrze
I wszystkie miny, które stroję, wszystkie kształty, w które się
układam
Wszyscy ludzie, których spotykam, wszystkie słowa, które znam
Przyprawiają mnie o mdłości, och jestem taki zmęczony

I wewnątrz czuję się, jakby deszcz lał strumieniami...