The Amazing Devil - Battle Cries

Jestem na skraju, nie śmiej się
z puszczonych perskich oczek, które ukryłam
Kto cię ocali kiedy upadniesz?

Zmarszczki i cegły
z którymi w końcu zostaliśmy
i drink naprawą
te wszystkie niezadane pytania
Kto umarł? I uczynił cię królem wszystkiego

Kto wygrywa tę wojnę? Masz dryg
do wywoływania aplauzu z tyłu
stajni ale brak ci
przekonania aby spojrzeć
prosto na mnie i powiedzieć tak

Teraz wiatr jest tak ciepły
na moim karku
kiedy odchodzę ramię w ramię ze słońcem
od tego zniszczenia
Udawaliśmy, że jakaś fikcja
to przeznaczenie, uwierz mi, wiem

Nie bądź nieokrzesany, bądź mężczyzną
Nie kłam spojrzeniem,
wiesz, że tym gardzę
Jesteś w domu. Na litość boską, ja jestem

Powiedz mi prawdę kochana,
czy moje włosy wyglądają tak ładnie
jak wtedy kiedy raz
związałaś je w swoich oczach?
Patrz na mnie kiedy odpowiadasz,
nie patrz w telefon

Skończ z mrzonkami, nie przetrwają
Trzydzieści zim minie, spojrzysz wstecz
na kobietę pięćdziesięcioletnią,
którą będziesz dumny, że kiedyś znałeś

Ponieważ to słońce opromienia
moje dłonie kiedy dotykają trawy
Po latach poszczenia w końcu czuję głód
do osoby, którą piętnastoletni ja
byłby dumny, że kiedyś znał.

Ponieważ te talerze rozbijają się jak fale
Umieść swój uśmiech w moim
I plamy z wina ukrywają łzy
Po co zostawać? Ukryj

Ale ten oddech,
który słyszysz, nie pomyl go z westchnieniem
Nie zdajesz sobie sprawy?
To tylko okrzyki bojowe, kochanie
I te linie to nie zmarszczki, najdroższe serce
Prawie nie znam tych słów
To tylko drobiny
farby na nowym dziele sztuki
Jestem odpicowana kochanie czy nie zasługuję, żeby po prostu

I kiedy odchodzę to wiem,
że przetrwałam/em wojny
Ale to skrzypienie, które słyszysz
w moich kościach to nie ból, to aplauz

No weź kochany, proszę, nie zaczynaj
Odśpiewaj swoje nuty, odegraj swoją część
Potem odejdziemy. Byliśmy bogami

Z tobą mógłbym wzywać
bogów i gwiazdy
Patrzeć jak odgrywają sztuki,
które napisaliśmy z pamięci
I śmialibyśmy się z cieni naszych strachów.
Byliśmy dziećmi

„No chodźcie na mnie, hultaje” zakrzyknąłbyś
z głębi balkonu
Pożegnaj się. Ja nie

„No chodźcie na mnie, hultaje”
zakrzyknęłabyś ze skarp
dzierżąc słowa przeciwko zmyślonym
czarodziejom i czołgom
I na Boga kochana uwierz mi,
też chciałem się pobawić, naprawdę.

Pijaczyna, córka,
kaznodzieja, Bóg jeden wie jak
zaciągnąłeś nas oboje
w ten rosnący mrok
Och, dobry Boże. Ja nie będę

Ale zanurzyliśmy się w wodę,
której żadna istota nie może zaznać
Zaciągnęłaś mnie ze sobą
abym oglądał wszystkie twoje przedstawienia
Nasze diabły złamały szeregi
i z głębin wyszła armia

Odejść bez walki
Nie pozwolę abyś zmienił/a
w to naszą ostatnią noc
Zamierzam urządzić maraton serialowy,
pić wino, wspominać
To nie zerwanie drogie serce,
to finałowy sezon.

Ponieważ te talerze
rozbijają się jak fale
Umieść swój uśmiech w moim
I plamy z wina ukrywają łzy
Po co zostawać? Ukryj

Ale ten oddech,
który słyszysz, nie pomyl go z westchnieniem
Nie zdajesz sobie sprawy?
to tylko okrzyki bojowe, kochanie
I te linie to nie zmarszczki, najdroższe serce
Prawie nie znam tych słów
To tylko drobiny
farby na nowym dziele sztuki
Jestem odpicowana kochanie czy nie zasługuję, żeby po prostu

I kiedy odchodzę to wiem,
że przetrwałam/em wojny
Ale to skrzypienie, które słyszysz
w moich kościach to nie ból, to aplauz

To nie ból, to aplauz

To wszystko czego mi było trzeba aby grzebać się
w pyle i brudzie.
Jakieś uwolnienie albo wytchnienie
od żaru i ran
znajdowało chwilę od czasu do czasu
aby zapytać jak się mam

A teraz na końcu,
na końcu wszystkiego,
nie będę krzyczał,
bił się w piersi nadaremno,
Mam się dobrze.

 

Historia edycji tłumaczenia