Teresa Tutinas - A kiedy wszystko zgaśnie

Poprzydzielano nam natrętne księżyce
Pomosty świateł przez wiosenną ulicę
Latarki w łukach bram
Łagodne gwiazdy uczepione u okien
W kawiarniach lampki i półświatła - półmroki
Przydano nam

I nim wygasną pajęczyny lichtarzy
W ciemnościach naszych inny żar się rozjarzy
Inny zapłonie blask
I będę czytać twoje oczy palcami
I nic nie będzie przed nami, za nami
Nic, nic, nic oprócz nas

Bo kiedy wszystko zgaśnie
To wtedy jest najjaśniej
Najprościej
Modlimy się ustami
Modlimy się rękami
W ciemności

Jesteśmy niewidomi
Tylko sobie wiadomi
To wszystko
Po omacku błądzący
Tylko siebie znający
Tak blisko

Bo ciemność to my sami
Nie ma nic przed nami
Nie ma oprócz nas
I tylko nasze ręce
Nasz dotyk i nic więcej
Nic więcej
Nikt nikomu nie kłamie
Znamy siebie na pamięć
W mroku

To my...