Stefania Górska - Nie, psze pana

Od dziecka już uczyli mnie
Za pomocą różnych prób
Mówili do mnie: Stefciu
Ty karierę w życiu zrób

Zawczasu się tej sztuki
Powodzenia w życiu ucz
I wiedz, że do kariery damskiej
To jedyny klucz

Mów zawsze w życiu nie, psze pana
Dziękuję, nie psze pana
Niech stąd cię każdy zna

Że mówisz zawsze nie, psze pana
Żałuję, nie psze pana
Niestety nie, nie ja


Bo mężczyzna jest już taki
Gdy usłyszy: tak
Wykorzysta, oczywista
Potem straci smak


Więc ty mów tylko nie, psze pana
Żałuję, nie, psze pana
Niestety nie, nie ja

Mężczyzna w tym charakter ma
Gdy mu powiedzieć nie
Ambicja jego cierpi, że
Tak nie jest, jak on chce

Z kwiatami chodzi, znosi
Czekoladki i już dba
A potem już perfumy kupi
Futro, albo psa

A ty mu tylko nie, psze pana
Dziękuję, nie psze pana
I za co pan mnie ma

Och, jak pan śmie, psze pana
I w ogóle nie, psze pana
Pan mnie za mało zna

Potem złoto będzie, perły

I szmaragdy pchał

Żeby odbić ten brylancik

Co ci naprzód dał


A ty mu tylko nie, psze pana
Żałuję, nie, psze pana
Niestety nie, nie ja

Od dziecka tak uczyli mnie
Za pomocą różnych prób
Mówili: ty w rodzinie jedna
Tę karierę zrób

Staranne wykształcenie, owszem, mam
Lecz wyszło źle
Teoria oraz praktyka
To są dziedziny dwie

Co stąd, że mówię nie, psze pana
Dziękuję, nie, psze pana
I za co pan mnie ma

Ach, panie, jak pan śmie, psze pana
I w ogóle nie, psze pana
Pan mnie za mało zna

Jeden mówi do widzenia

Trudno, nie, to nie

Drugi wcale się nie pyta

Tylko i t. d.


A ta kariera gdzie, psze pana
Brylanty nie, psze pana
Niestety nie, nie ja