Sofia Isella - Dog's Dinner

Przełamujące jęki
Całujące klony
Wracaj do domu
Wracaj do domu

On zamienia się w psa.
Wszyscy tak robią.
Miłość będzie wydawać się przysługą.
Liże mnie z niewidzialnych ran
aż zsuną się jak papier.
Merda nade mną ciałem,
ogonem, tułowiem w jednym pociągnięciu.
Patrzę na sufit, on patrzy na mnie,
obaj znamy dowcip.
Staram się nie mówić "miłość",
on stara się być ostatni.
Wszystko wydaje się stereotypami,
ja i ściany się śmiejemy.
Wiem, że ściana jest kobietą.
Przez cały ten czas rozmawialiśmy.
Tylko kobieta widziała wszystko i musi udawać, że nic nie widziała.

Przełamujące jęki
Całujące klony
Wracaj do domu
Wracaj do domu

Księżyc naszcza na przedni trawnik.
Dyszy jak psowaty,
wydaję dźwięki jakby mnie włączył.
Byłoby romantycznie, gdyby było,
gdyby to właśnie było.
Ale ty i ja nie kłamiemy sobie,
czyż nie, mój kochany?

A kiedy jesteś podniecony,
nazwiesz to czymkolwiek innym, tylko nie pochwą.
Moim zdaniem, nastrój nie zasługuje na tyle śliny.
Ale drogi czytelniku,
powoli gówno, które jesz, zacznie smakować jak nadzieja.
Zrozumiesz fiut i samotność, kiedy będziesz wypełniony obiema.

Przełamujące jęki
Całujące klony
Wracaj do domu
Wracaj do domu

Przełamując kamienie
Łóżka i kości
Wracaj do domu
Wracaj do domu

To psia kolacja
Ale czyż nie jest wspaniała?
Czyż nikt nie mógłby przyzwyczaić się do tego smaku?
Wkrótce będziesz głodny, kochanie. Po prostu poczekaj.
Będę patrzył, jak liziesz dno miski, gdy skończysz swoje danie.
Kochanie kogoś, kogo nienawidzisz.
Kochanie kogoś, kogo nienawidzisz.
To psia kolacja
Ale czyż nie jest wspaniała?
Czyż nikt nie mógłby przyzwyczaić się do tego smaku?
Wkrótce będziesz głodny, kochanie.
Po prostu poczekaj.
Och, po prostu poczekaj.
Och, po prostu poczekaj.
To psia kolacja
I czyż nie jest wspaniała?
Powoli gówno, które jesz, zacznie smakować jak nadzieja.
Zrozumiesz fiut i samotność, gdy będziesz wypełniony obiema.