Schema - Nim wstanie dzień

Ze świa­ta czte­rech stron,
z ja­rzę­bi­no­wych dróg,
gdzie las spa­lo­ny,
wiatr zmę­czo­ny,
noc i front,
gdzie nie ze­bra­ny plon,
gdzie po­czer­nia­ły głóg,
wsta­je dzień.
Słoń­ce przy­tu­li nas do swych rąk.
I spójrz: zie­mia aż cięż­ka od krwi,
zno­wu uro­dzi nam zbo­ża łan,
zło­ty kurz.
Przyj­mą ko­bie­ty nas pod swój dach.
I spójrz: będą śmiać się przez łzy.
Zno­wu do tań­ca ktoś za­gra nam.
Może już
za dzień, za dwa,
za noc, za trzy,
choć nie dziś.
Chle­by upie­ką się w pie­cach nam.
I spójrz: tam gdzie tyl­ko był dym,
kwia­tem za­bliź­ni się woj­ny ślad,
bar­wą róż.
Dzie­ci uro­dzą się nowe nam.
I spójrz: będą śmiać się, że my
znów wspo­mi­na­my ten pod­ły czas,
porę burz.
Za dzień, za dwa,
za noc, za trzy,
choć nie dziś,
za noc, za dzień,
do­cze­kasz się,
wsta­nie świt.