Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Sanah & Sobel - Dwoje ludzieńków (B. Leśmian)
Dwoje ludzieńków (B. Leśmian)
Tekst dodał(a): jedrzej01
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): jedrzej01
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): jedrzej01
Edytuj teledysk
Tekst piosenki: Sanah & Sobel - Dwoje ludzieńków (B. Leśmian)
Sanah
Często w duszy mi dzwoni pieśń, wyłkana w żałobie,
O tych dwojgu ludzieńkach, co kochali się w sobie.
Lecz w ogrodzie szept pierwszy miłosnego wyznania
Stał się dla nich przymusem do nagłego rozstania.
Nie widzieli się długo z czyjejś woli i winy,
A czas ciągle upływał — bezpowrotny, jedyny.
A gdy zeszli się, dłonie wyciągając po kwiecie,
Zachorzeli tak bardzo, jak nikt dotąd na świecie!
Ust ich czerwień zagasła w zimnym śmierci fiolecie,
I pobledli tak bardzo,
jak nikt dotąd na świecie!
Chcieli jeszcze się kochać poza własną mogiłą,
Ale miłość umarła, już miłości nie było.
I poklękli spóźnieni u niedoli swej proga,
By się modlić o wszystko, lecz nie było już Boga.
Więc sił resztą dotrwali aż do wiosny, do lata,
By powrócić na ziemię — lecz nie było już świata.
Sobel
Pod jaworem — dwa łóżka, pod jaworem — dwa cienie,
Pod jaworem ostatnie, beznadziejne spojrzenie.
I pomarli oboje bez pieszczoty, bez grzechu,
Bez łzy szczęścia na oczach, bez jednego uśmiechu.
Ust ich czerwień zagasła w zimnym śmierci fiolecie,
I pobledli tak bardzo,
jak nikt dotąd na świecie!
Chcieli jeszcze się kochać poza własną mogiłą,
Ale miłość umarła, już miłości nie było.
I poklękli spóźnieni u niedoli swej proga,
By się modlić o wszystko, lecz nie było już Boga.
Więc sił resztą dotrwali aż do wiosny, do lata,
By powrócić na ziemię — lecz nie było już świata.
Często w duszy mi dzwoni pieśń, wyłkana w żałobie,
O tych dwojgu ludzieńkach, co kochali się w sobie.
Lecz w ogrodzie szept pierwszy miłosnego wyznania
Stał się dla nich przymusem do nagłego rozstania.
Nie widzieli się długo z czyjejś woli i winy,
A czas ciągle upływał — bezpowrotny, jedyny.
A gdy zeszli się, dłonie wyciągając po kwiecie,
Zachorzeli tak bardzo, jak nikt dotąd na świecie!
Ust ich czerwień zagasła w zimnym śmierci fiolecie,
I pobledli tak bardzo,
jak nikt dotąd na świecie!
Chcieli jeszcze się kochać poza własną mogiłą,
Ale miłość umarła, już miłości nie było.
I poklękli spóźnieni u niedoli swej proga,
By się modlić o wszystko, lecz nie było już Boga.
Więc sił resztą dotrwali aż do wiosny, do lata,
By powrócić na ziemię — lecz nie było już świata.
Sobel
Pod jaworem — dwa łóżka, pod jaworem — dwa cienie,
Pod jaworem ostatnie, beznadziejne spojrzenie.
I pomarli oboje bez pieszczoty, bez grzechu,
Bez łzy szczęścia na oczach, bez jednego uśmiechu.
Ust ich czerwień zagasła w zimnym śmierci fiolecie,
I pobledli tak bardzo,
jak nikt dotąd na świecie!
Chcieli jeszcze się kochać poza własną mogiłą,
Ale miłość umarła, już miłości nie było.
I poklękli spóźnieni u niedoli swej proga,
By się modlić o wszystko, lecz nie było już Boga.
Więc sił resztą dotrwali aż do wiosny, do lata,
By powrócić na ziemię — lecz nie było już świata.
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie: Sanah & Sobel - Dwoje ludzieńków (B. Leśmian)
Pokaż tłumaczenieOften in my soul rings a song, sobbed in mourning,
About those two people who loved each other.
But in the garden the first whisper of a declaration of love
Became for them a compulsion to a sudden separation.
They did not see each other for a long time by someone's will and fault,
And time kept passing - irrevocable, unique.
And when they came together, stretching out their hands for a flower,
They fell ill like no one else in the world had ever before!
The red of their lips faded into the cold purple of death,
And they turned pale like no one else in the world had ever before!
They still wanted to love each other beyond their own grave,
But love died, there was no more love.
And they knelt down late at their misery's threshold,
To pray for everything, but there was no more God.
So they held out with the rest of their strength until spring, until summer,
To return to earth - but there was no more world.
Under the maple tree - two beds, under the maple tree - two shadows,
Under the maple tree the last, hopeless look.
And they both died without a caress, without sin,
Without a tear of happiness in their eyes, without a single smile.
The red of their lips faded into the cold purple of death,
And they paled as much as anyone in the world had ever done!
They still wanted to love each other beyond their own grave,
But love died, there was no more love.
And they knelt down late at the threshold of their misery,
To pray for everything, but there was no more God.
So they held out with the rest of their strength until spring, until summer,
To return to earth - but there was no more world.
About those two people who loved each other.
But in the garden the first whisper of a declaration of love
Became for them a compulsion to a sudden separation.
They did not see each other for a long time by someone's will and fault,
And time kept passing - irrevocable, unique.
And when they came together, stretching out their hands for a flower,
They fell ill like no one else in the world had ever before!
The red of their lips faded into the cold purple of death,
And they turned pale like no one else in the world had ever before!
They still wanted to love each other beyond their own grave,
But love died, there was no more love.
And they knelt down late at their misery's threshold,
To pray for everything, but there was no more God.
So they held out with the rest of their strength until spring, until summer,
To return to earth - but there was no more world.
Under the maple tree - two beds, under the maple tree - two shadows,
Under the maple tree the last, hopeless look.
And they both died without a caress, without sin,
Without a tear of happiness in their eyes, without a single smile.
The red of their lips faded into the cold purple of death,
And they paled as much as anyone in the world had ever done!
They still wanted to love each other beyond their own grave,
But love died, there was no more love.
And they knelt down late at the threshold of their misery,
To pray for everything, but there was no more God.
So they held out with the rest of their strength until spring, until summer,
To return to earth - but there was no more world.
Historia edycji tłumaczenia
| Tekst: |
Bolesław Leśmian Edytuj metrykę |
|---|---|
| Muzyka: |
Zuzanna Irena Grabowska (sanah), Thomas Leinhard-Doherty |
| Rok wydania: |
2025 |
| Płyty: |
"Dwoje ludzieńków - sanah śpiewa Poezyje (tomik drugi)" |
| Ciekawostki: |
W przeszłości wiersz ten wykonywali Łucja Prus i Magdalena Kumorek. Jest to ostatnia dwunasta piosenka co miała swoją premierę w wieczorkach poetyckich w RMF FM i na kanale sanah na YouTube. To trzeci duet sanah z Soblem, w tym pierwszy, gdy sanah jest wymieniona w pierwszej kolejności co do wykonawców, a Sobel występuje w roli gościa. |
