Sam Airey - Stars

Wtedy prawie można było się poczuć,
Jakby zesłano dla nas niebiosa
Z tańczącymi powoli modelami
Jak z dziecięcej dekoracji,
Kręcącymi się wokół naszych głów pełnych gwiazd.
Nie wiem, co mieliśmy,
Ale wiedzieliśmy, że to było nasze.
Jedna dłoń na jej drobnych plecach
A druga w jej dłoni; tak poruszaliśmy się w rytm melodii,
Która rozbrzmiewała w naszych głowach ciągle na nowo:
Symfonia ciszy, najpiękniejsza z pieśni.

Byliśmy kochankami, od początku przeklętymi,
Zupełnie jak zepsuty mechanizm
Albo dwoje tancerzy, którzy pomylili krok.
Być może to był sen, z którego właśnie się obudziłem.


Dziewczyna siedziała sam na sam ze swoją sztuką,
Myśląc, że już tylko jej własne słowa
Mogą zszyć jej złamane serce,
Tak jakby jej życie było fikcją.
Tak naprawdę całe jej pisanie jest patrzeniem w przeszłość.
Nawet jej bohater utracił nadzieję...
Przerwała na chwilę pisanie – i wtedy słowa spłynęły powoli
Jak łzy, spadając na kartkę,
A jej dusza choć na moment wyrwała się z klatki.

I napisała:

„Leżałeś tu, umierając,
Jakby to był koniec jakiegoś westernu,
I prosząc, żebym opowiedziała ci, jaka jest Europa,
A ja odpowiedziałam: Ty mi opowiedz, możemy tam wyruszyć, kiedy już poczujesz się dobrze.”


Na wybrzeżu każda gwiazda wygląda na bliską,
Ale żadnej naprawdę nie poznasz – przez te wszystkie lata one wszystkie już odeszły.
I fale oceanu piętrzyły się niczym we śnie,
A kiedy patrzyła w dal, wyglądały, jakby były wieczne.